‘Pietje Krekel, woonachtig aan de Lange Lindenlaan nummer drie, u heeft een zakhorloge ontvreemd dat ooit toebehoorde aan de weledele geleerde professor Pieter Grillo, eveneens bekend als ijsverkoper in de mensenwereld. Dit zakhorloge dient zo spoedig mogelijk afgeleverd te worden bij het WOEMBA. Het uiterste tijdstip was op één januari tweeduizend zeventien, maar Lees meer…
Laatst droomde ik dat ik weer in Zuid Amerika was. In een van die landen met tropische regenwouden, brede rivieren, muskieten, indianen en opzwepende sambamuziek. Maar ook een land, waarvan de bevolking jarenlang heeft moeten zuchten onder het regime van een meedogenloze dictator. Zo’n klootzak zonder scrupules zeg maar, die Lees meer…
De kamer binnenkomend ziet hij haar staan bij het aanrecht. De contouren van haar lijf verborgen onder haar werkkleding, maar hij vermoedt dat ze een fantastisch lijf heeft. Haar rustige ademhaling staat in schril contrast met het harde schrobben wat ze in de emmer doet. Stil nadert hij haar van Lees meer…
Ik heet Max, voluit is het Maximiliaan. Het is maar dat u het leest! Mijn vader en moeder waren gecharmeerd van Italiaanse namen. Mijn twee broers, al jaren dood, werden August en Juliusgenoemd. Ik ben 93 jaar en verblijf op een gesloten afdeling van een huis. Een huis met mensen die Lees meer…
Als een razende zat de man achter zijn computer en zijn hart bonkte in zijn keel. ‘Zo moet het!’ dacht hij, in zichzelf juichend. ‘Zo moet het, zo zal het zijn! Ik weet – eindelijk – hoe het zal eindigen!’
Hij voelde hoe pareltjes zweet zich op zijn voorhoofd vormden en, geen seconde verliezend, begon hij te tikken.
Elke zin die hij in zijn hoofd had, elke gedachte, probeerde hij vast te houden, als was hij doodsbang te verliezen deze zinnen, deze gedachten die door zijn hoofd raasden, tuimelden en buitelden en lijkende op een hondsdolle krankzinnige ramde hij op het toetsenbord, steeds vlugger, steeds sneller, alsof hij bang was het eind niet te halen. (meer…)
