De Schrijver & zijn Vrouw

Als een razende zat de man achter zijn computer en zijn hart bonkte in zijn keel. ‘Zo moet het!’ dacht hij, in zichzelf juichend. ‘Zo moet het, zo zal het zijn! Ik weet – eindelijk – hoe het zal eindigen!’
Hij voelde hoe pareltjes zweet zich op zijn voorhoofd vormden en, geen seconde verliezend, begon hij te tikken.
Elke zin die hij in zijn hoofd had, elke gedachte, probeerde hij vast te houden, als was hij doodsbang te verliezen deze zinnen, deze gedachten die door zijn hoofd raasden, tuimelden en buitelden en lijkende op een hondsdolle krankzinnige ramde hij op het toetsenbord, steeds vlugger, steeds sneller, alsof hij bang was het eind niet te halen.

‘Gewoon doodmaken is misschien een beetje saai, vind je niet?’ tikte hij. En hij tikte verder, razend, koortsig, met bonzend hart: ‘Ja, gewoon doodmaken is een beetje saai’. Hij glimlachte naar de vrouw die vastgebonden op de grond lag en hem verward aanstaarde. ‘Wat denk je: zullen we je anders zoutzuur laten drinken? Of je in brand steken? Het kan allemaal, zeg het maar!’ O, wat genoot hij van het kronkelende lijf, van het angstige kreunen dat gesmoord werd door het stuk ductape dat haar de mond snoerde. Opeens begon hij te lachen. ‘Grapje!’ grijnsde hij. ‘Natuurlijk doen we het niet met zoutzuur – trouwens, waar zou ik dat vandaan moeten halen? Je in brand steken doen we ook niet, vind ik niet chic. We zullen het anders doen – het zal op zelfmoord lijken, okay? Je gaat straks in een lekker warm bad liggen en vervolgens snijd je je polsjes door. Afgesproken? Schreeuwen heeft geen zin – er is toch niemand die je hoort – dus ik haal nu het tape van je gezicht’.
Hij hurkte neer bij de vrouw en met een korte, snelle beweging trok hij de grijze tape van haar mond. Ze begon meteen wanhopig te smeken.
‘Sssttt’ zei hij sussend. ‘Wat hadden we nou afgesproken?’

Hij gaf haar twee slaappillen, liet haar een halve fles wodka drinken – ‘dat verdooft een beetje’ – en keek toe toen ze in bad stapte, net zoals hij toekeek toen ze jankend van angst haar beide polsen doorsneed. Het lemmet was vlijmscherp, daar had hij wel voor gezorgd, dus veel moeite hoefde ze niet te doen.
Ze keken elkaar aan terwijl het badwater langzaam rood kleurde. Zij ongelovig, verward, alsof haar benevelde brein weigerde te begrijpen wat er op dat moment gebeurde. Hij kalm en bedaard, glimlachend.
Hij bleef bij haar totdat hij haar laatste zucht hoorde. ‘Eindelijk’ dacht hij opgelucht. ‘Eindelijk vrij. 20 jaar gesar en getreiter is definitief voorbij’.

Klaar!!!! Hij schoof zijn stoel achteruit en leunde gelukzalig achterover. Een zucht van tevredenheid ontsnapte hem. Eindelijk is het boek af! Toegegeven: ik had wat moeite met het plot maar dankzij Nora is het me toch gelukt.

Nora! Hij had al die tijd niet aan haar gedacht. Hij sprong op en liep handenwrijvend naar de schemerige woonkamer.

‘Wat denk je lieverd’, glimlachte hij terwijl hij een lichtje aanknipte en zijn blik wendde naar de vrouw die vastgebonden op de grond lag. ‘Wat denk je: zullen we je anders zoutzuur laten drinken? Of je in brand steken? Het kan allemaal, zeg het maar’.