Ondanks alle lieve wensen en duimen die werden gedraaid moet ik helaas het gevecht aangaan met Kanker, de uitzaaiingen zijn een feit. Onder de oksel gaan ze nog eens gezellig hakketakken, de hele rotzooi (meer dan dat is het natuurlijk nu even niet) moet eruit.
Op maandag 27 december gaat deze dame onder het scherpe mes, eerst even een zakje blauw inspuiten, zit contrastvloeistof in, bijwerkingen zullen of kunnen zijn dat je blauwgrauw in je gezicht wordt, blauw plast, kan zomaar een half jaar duren voordat het uit je lichaam is verdwenen
HOERA EINDELIJK WORD IK EEN SMURFIN!!!
Alle gebeden ten spijt moet ik toch de strijd aangaan met borstkanker, de linkerborst wil niet meer meedoen met het gezondheidsplan dat ik tot mijn dood had willen uitvoeren, doch gelukkig heeft vrouwlief niets, dat is dan een mazzel. Maandag heb ik een gesprek met de oncoloog en donderdag met de narcotiseur, dus tussen vandaag en drie weken gaan ze hakketakken in de borst en die erwt eruithalen. De punctie heb ik al gehad en bloed is al afgenomen, longfoto’s al gemaakt. Dus nu even door de dagen heenfietsen en mijn bloggen gewoon vullen met onzinnige onzin.
Dan heb je namelijk vrienden (dacht ik). Wanneer het hoofd vrij is van zorgen om anderen, dan pas is de tijd daar om in jezelf te keren. De weg daar naar toe is lang en niet altijd even aangenaam. “Waarom help je me niet? Je kunt dat toch zo goed!”
Ik moet naar de afdeling radiologie van het enorme ziekenhuis. Voor een foto.
Om de dood op afstand te houden heeft het enorme ziekenhuis zich getransformeerd tot permanente tentoonstellingsruimte.
