Om twintig voor negen draai ik de parkeerplaats op die het dichtst bij nummer 21 ligt. Ik heb nog een paar minuten en blijf in de stilstaande auto naar de radio luisteren. ‘A Stranger on Earth’ van Marianne Faithfull. Dat nummer doet me wel wat. Het wordt bijna nooit meer gedraaid, maar deze week is het ‘Eighties Request’op 3fm. Daarna loop ik over het grasveldje naar mijn werkadres van vandaag.
Met bruggen had ik nooit iets speciaals. Maar dat is rigoureus veranderd. De hele dag word ik er mee geconfronteerd of ik wil of niet. Tot nu toe was een brug voor mij een bouwwerk om droog over water heen te komen en een noodbrug net zo iets, maar dan in oorlogstijd of bij overstromingen.
Het is net een afhaalchinees. Een klein loket op de tweede verdieping. Kronkelende gangen door om bij dit afgelegen stuk te komen. De weg erheen was al niet makkelijk. Maar de weg vinden is al net zo moeilijk. Zwiep! Het schuifraam gaat open en twee ogen kijken hem vragend aan.
Soms vergeet ik mijn geheugen. Dat is best lastig. Het ligt dan op tafel of gewoon nog in bed. Het wordt me vaak nagedragen. Door mijn vrouw. Die weet er zich anders geen raad mee. Ze onderkent de ernst van mijn geheugenverlies. Want stel je eens voor? Dat mijn geheugen zo maar op tafel blijft liggen of gewoon in bed. Het zou zich geen raad weten met zichzelf. Een geheugen zonder drager is radeloos en bovendien gevoelig voor diefstal.
Zomaar ineens heb ik dat wel eens. Dat ik voor een, ‘ik ben toch niet gek’ winkel van het MEDIA MARKT concern sta en onbedwingbaar wordt aangetrokken door zo’n geil hebbedingetje met veel knoppen en gladde beeldschermen.
De iPAD. Ik moet hem hebben. Ik weet eigenlijk niet eens wat het is maar dat maakt geen reet uit. Het gaat om het hebben.
