“Zwaar hè?” vraagt een vriendin met meewarige blik. Ik haal mijn schouders op. Je kind verliezen, dát is pas zwaar, heb ik altijd gezegd. Maar hoe zou het zijn om een kind te verliezen dat er nooit is geweest? Vooralsnog kan ik daar met mijn gevoel niet bij. “Het valt wel mee”, antwoord ik dus in alle eerlijkheid.
Veel zin had ik niet. Ik ben dan ook al een in de dertiger die dergelijke feestjes wel al meer heeft meegemaakt. Waar verzinnen ze het ook. ‘Al de vrouwen in rood en zwart en al de mannen met zo veel mogelijk retrokledij anno 1960 ’ stond er op de uitnodiging. En dit voor een gewone verjaardagsfuif van een vriend!
Zoals verwacht vloeide er wat te veel drank en stond de muziek wat te luid. Ik drink nauwelijks alcohol en ben een eerder rustig type die het meer moet hebben van een goede babbel. Doch ben ik er gebleven tot een stuk in de nacht.
Twee keer raakte ik in de ban van vijftien vandaag. Een jongen die, aangemoedigd door moederlief, maar toch volgens eigen zeggen uit vrije keuze, rauw en rauwer eet, oftewel [i]raw food[/i]. En een meisje dat, stiekem gefilmd door haar stiefvader, regelmatig seks heeft gehad met diezelfde stiefvader.
Samen met mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab, loop ik een tent binnen dat voor een restaurant moet doorgaan. Wij hebben met wethouder Jansen hier afgesproken om wat lopende zaken door te nemen.
Jansen eet hier altijd met zijn zakenrelaties, dus dan weet je wel wat voor tent het is.
Ik had het gewoon moeten doen, zonder aarzelen, gewoon mijn woede moeten botvieren op haar. Zonder mededogen, zonder medelijden. Ik had voor haar fiets moeten springen, haar op de grond moeten trekken – wat zeg ik, schoppen – en met een vuistslag moeten vellen en wel zo hard dat het bloed haar neus uit zou vliegen en de grijze stoeptegels rood kleuren. Juichend en bloeddorstig sta ik dan boven haar terwijl ik oerkreten uitsla.
