Kutwijf of stoephoer

Ik had het gewoon moeten doen, zonder aarzelen, gewoon mijn woede moeten botvieren op haar. Zonder mededogen, zonder medelijden. Ik had voor haar fiets moeten springen, haar op de grond moeten trekken – wat zeg ik, schoppen – en met een vuistslag moeten vellen en wel zo hard dat het bloed haar neus uit zou vliegen en de grijze stoeptegels rood kleuren. Juichend en bloeddorstig sta ik dan boven haar terwijl ik oerkreten uitsla. Daarna zou ik demonstratief haar fiets slopen, voor haar ogen. Die mooie, nieuwe, glimmende fiets. Kapot en wat er van over is mag ze weer mee naar huis nemen. Ik zie haar al kruipen, kronkelen van angst voor me op de grond, die op-leeftijd-zijnde-senior-met-die-arrogante-bek. Maar die verbouw ik wel op een dusdanige manier dat niemand haar meer herkent als ze haar tegenkomen. Eerst haar gezicht, maar nog niet haar aangezicht. ik wil dat ze ziet hoe ik haar sloop, botje voor botje, met harde klappen en schoppen, terwijl ik geniet van haar angstkreten en gegil.

ik takel haar zodanig toe dat artsen eigenlijk alleen maar euthanasie kunnen overwegen. De schade die ik aanricht is godsonmogelijk te repareren, geen arts is tot zoiets in staat. Toch gaan ze aan de slag, proberen wat, lappen, naaien en plakken. Tegen beter weten in en tegen hun eigen gevoel in. Ze weten dat ze van zoiets monsterlijks niets meer kunnen maken, geen mens zal nog naar haar durven kijken. En ik? Ik zal genieten van mijn vernietigende werk.

Ik voelde de woede vanuit mijn kleine tenen, via mijn benen omhoog kruipen en ik telde snel tot anderhalf toen ik die oude doos over de stoep zag fietsen. Ze schoot iets voor apotheek Allard de stoep op, manoeuvreerde vlot door de hekjes, die ruimer staan omdat het dan handiger is voor mensen in een scootmobiel, en ze zette hard aan voor het laatste stukje stoep langs mij. Veel mensen snijden daar af, fietsers dan. Het scheelt ze driemaal sturen en ik schat zo’n tachtig meter. Onnodig dus en pure luiheid en gewoon onbeschoft. Maar goed, ze reed dus recht op me af en nog baal ik dat ik niet meer ruimte op de stoep kon innemen. Ik zag haar en had allang besloten dat ze van mij was, en van mij alleen.

Maar ik hield mijn woede binnenskamers. In plaats daarvan vroeg ik op beleefde toon, terwijl ik met mijn rechterhand naar de weg wees: ‘Wilt u misschien op de weg gaan fietsen?’ keurig toch? Precies dat vond ik ook, maar dat vond deze vreselijke senior dus niet. ‘Dat maak ik zelf wel uit’, antwoordde ze en trapte hard langs me heen.