Het is alweer een tijdje geleden dat Marco Borsato de Rotterdamse Kuip op z’n kop wist te zetten. En ik was erbij. Maar deze ervaring was zo traumatisch dat ik er nu pas over kan praten. Een droom werd een nachtmerrie.
De meneer op Schuttersveld nummer 10, is oorlogsveteraan. En hij is boos, of beter gezegd; laaiend. Hij slaapt niet goed en dat is hún schuld. Elke dag wordt hij voor dag en dauw wakker gemaakt. En dat pikt hij niet meer. Hij komt hier tenslotte voor zijn rust. Ze moeten weg, en wel meteen. Als het niet goedschiks kan dan moet het maar kwaadschiks.
,,Dat is een gat in de markt.” jubelde ik toen ik op tv zag hoe een blonde wulpse dame, met een verlekkerd gezicht, De Vrouwenplasser demonstreerde. Ik holde naar de winkel en wist niet wat ik zag. Ik kon kiezen tussen naturel, zwart en vrolijke kleurtjes.
“Wil jij een kwakje van Herman?” informeert een vriendin via de telefoon. “Het is maar een kleine hoeveelheid, het ruikt een beetje zuur en het plakt nog een beetje. Als ik het je geef dan moet je hem de eerste dag met rust laten. Herman moet even aan je huis wennen.”
“Hé, Li. Je bent toch zo gek op columns? Ik heb een te gekke site voor je gevonden. Klik eens op www.ColumnX.nl? Ik weet zeker dat er een wereld voor je open gaat! Een stel schrijvo’s plaatst daar columns en die kun je, gratis en voor niets, lezen. Je lacht je rot!”
