De Vrouwenplasser

,,Dat is een gat in de markt.” jubelde ik toen ik op tv zag hoe een blonde wulpse dame, met een verlekkerd gezicht, De Vrouwenplasser demonstreerde. Ik holde naar de winkel en wist niet wat ik zag. Ik kon kiezen tussen naturel, zwart en vrolijke kleurtjes. Ik koos voor naturel want dat leek me het natuurlijkst. En op een avond toen ik met een vriendin ging stappen, stopte ik hem in mijn tas. Ik lachte in mijn vuistje want als we gaan stappen, dan lusten we wel een glaasje. En van al die glaasjes, moeten we erg vaak plassen. En dan zijn we niet de enige want voor het damestoilet staat altijd een file. Maar dat is vanaf nu verleden tijd want mijn vrouwenplasser en ik zijn alle dames te vlug af.

Het is zover. Terwijl mijn vriendin braaf achteraan sluit, loop ik het herentoilet binnen. Ik open mijn tas en vouw de vrouwenplasser in model. Het is van karton en lijkt op een patatzakje waar de onderkant vanaf is geknipt. Ik voel nieuwsgierige mannenblikken in mijn rug prikken als ik naar de eerste de beste pisbak loop. Ik trek mijn rits van mijn spijkerbroek omlaag en stuit op probleem nummer één. Want achter mijn rits draag ik een slip. En die slip heeft geen gulp. Dus rol ik de boel een klein stukje naar beneden en schuif de vrouwenplasser in mijn broek.

Probleem nummer twee. Het kokertje moet veel verder naar onderen en dat haal ik nooit. Tenzij ik mijn broek nog verder laat zakken. Ik neem het risico want ik denk dat mijn blouse lang genoeg is om mijn witte billen te verdoezelen. Ik worstel en friemel wat, en na enkele minuten zit het ding eindelijk waar het hoort

Probleem nummer drie. De pisbak is hoog en de vrouwenplasser richt omlaag. Dus moet ik mijn knieen buigen en tegelijkertijd op mijn tenen staan om alles op gelijke hoogte te brengen. Het lukt! Ik doe een plas. Slaak, als een vent, een zucht van verlichting en schud mijn plasser uit.

Probleem nummer vier. Waar laat ik mijn plasser terwijl ik zo elegant mogelijk mijn broek omhoog trek? Door de pisbak spoelen is geen optie en het gaat me te ver om het natte dotje in mijn tas te stoppen. Dus leg ik het plassertje in de bak, stroop mijn broek omhoog en pak het druipende vodje tussen duim en wijsvinger.

Probleem nummer vijf. Nu moet ik me omdraaien en eigenlijk durf ik dat niet want tijdens mijn plassessie hoorde ik grinnikgeluiden. Maar omdat ik hier niet de hele avond kan blijven, haal ik diep adem en zet een blik op van ‘durf er eens iets van te zeggen’. Ik draai me om en val bijna flauw. Voor het herentoilet staat een rij die vele malen langer is dan die bij de dames. En ik word getrakteerd op een luid applaus zodat het lijkt alsof ik het record vérplassen heb verbeterd. Bovendien vliegen de aanbiedingen, om het eens met een mannelijk exemplaar te proberen, om mijn oren.

Ik recht mijn rug, steek mijn neus in de lucht en wurm me naar het damestoilet. Daar gooi ik het natte puntzakje in de maandverbandemmer.
De vrouwenplasser een gat in markt?
Laat maar zitten!