Zo te zien ben ik niets vergeten. Op de kerstkaarten na, zijn alle sporen van de feestdagen uitgewist. De kerstboom ligt naakt op straat en de kerststerplanten heb ik uit het raam geplukt. Het eerst zo keurig verpakte nieuwe snoer met kerstlampjes propte ik in het, niet meer passende, doosje en vervolgens legde ik de ballen, de klokjes en de engeltjes in de watten.
“Met het puntje van mijn tong lik ik het randje van je oor en dan stop ik hem in het gaatje. Word je daar opgewonden van? Daarna knabbel ik zachtjes aan je oorlelletje. Ondertussen strelen mijn handen je dijen. Mijn vingers kruipen langzaam via de binnenkant van je benen naar boven. Voel je het? Vind je het lekker?”
Nog even en dan is Laura LIFO. En dat is niet zo schattig als het klinkt. LIFO betekent in het bedrijfsleven ‘Last In, First Out’. Ofwel, je komt er als laatste bij en je wordt er als eerste uitgeflikkerd. En Laura is degene die er binnenkort uitvliegt. ,,Dat komt door 11 september,” zegt haar chef. ‘Wat een kutsmoes,’denkt Laura.
Hij knipoogt en ik geef hem een vette knipoog terug. ,,Geef die mevrouw met dat blonde haar en dat zwarte shirtje maar een wijntje van mij,” zegt hij tegen de barkeeper terwijl hij nonchalant een shagje draait. Ik kijk wat onwennig om me heen en als hij mijn blik vangt, knikt hij me bemoedigend toe.
