Koffiedik

Zo te zien ben ik niets vergeten. Op de kerstkaarten na, zijn alle sporen van de feestdagen uitgewist. De kerstboom ligt naakt op straat en de kerststerplanten heb ik uit het raam geplukt. Het eerst zo keurig verpakte nieuwe snoer met kerstlampjes propte ik in het, niet meer passende, doosje en vervolgens legde ik de ballen, de klokjes en de engeltjes in de watten. Dit alles stopte ik in boxen met van die handige vakjes en in jarenoude kerstpakketdozen. Het resultaat is een indrukwekkende stapel waarvoor ik op zolder een plekje moet zien te vinden.
Ik vul een beker met koffie en sjok naar boven om ruimte te maken.Terwijl ik daarmee bezig ben, word ik overspoeld door een gevoel van melancholie. En dat is niet vreemd want dat overkomt me ieder jaar opnieuw. Hoe gek het ook klinkt, het opbergen van de kerstspullen is voor mij een moment van bezinning. Wat bracht het afgelopen jaar mij? Wat staat mij dit jaar te wachten? En hoe sta ik in het leven als ik na achtenveertig weken de zolder weer opkruip om deze dozen tevoorschijn te halen? In een jaar gebeurt veel en, hoe ouder je wordt, des te meer er verandert.

Wereldwijd haalde 2004 een aantal rotstreken uit. Maar hoe zat dat met mijn persoonlijke wereldje waar vreugde en verdriet, als een Siamese tweeling, onlosmakelijk met elkaar verbonden leek? Er was verdriet toen mijn vader Magere Hein recht in de ogen keek. En vreugde toen die besloot hem nog maar even met rust te laten. Vreugde omdat ik Sarah zag en verdriet omdat niet iedereen dat mee kon vieren. Bovendien werden de vreugdevolle plannen om met nichten en neven een reünie te houden alsmaar ingehaald door de begrafenis van een oom of tante.

Maar ik tel mijn zegeningen. Mijn gezinsleden zijn, zover ik weet, zo gezond als een vis. Mijn oudste verliet het ouderlijke nest en redt het prima in zijn eentje. Meneer Li ontsprong de ontslagendans en het tweede boekje van mijn schrijfclubje is een bescheiden succesje. Mijn schrijfhobby kan ik nog steeds omzetten in ‘werk’ en dit jaar staan er zelfs een aantal lezingen op het programma.

Ik schrik op door het hysterisch rinkelen van de deurbel. Het lijkt wel alsof iemand dat ding heeft vastgeplakt.Tegelijkertijd hoor ik mijn jongste zoon door de brievenbus schreeuwen dat hij de sleutel is vergeten en brult de vraag ‘waar ik in hemelsnaam uithang’ de gang in.

Met een plof beland ik weer met beide benen in het heden en roep dat ik eraan kom.
Zuchtend schuif ik de dozen in een hoek en pak de lege beker. Ineens ontdek ik op de bodem een dun laagje koffiedik. Wordt mijn toekomst daarin voorspeld?
Vreugde, verdriet, gezondheid, ziekte, geluk, ongeluk, leven of…
Ik staar in het prutje, maar zie niets.
Gelukkig maar!

[i]Li wenst jullie een voorspoedig en pennenvruchtbaar 2005! ;-)[/i]