Zo te zien ben ik niets vergeten. Op de kerstkaarten na, zijn alle sporen van de feestdagen uitgewist. De kerstboom ligt naakt op straat en de kerststerplanten heb ik uit het raam geplukt. Het eerst zo keurig verpakte nieuwe snoer met kerstlampjes propte ik in het, niet meer passende, doosje en vervolgens legde ik de ballen, de klokjes en de engeltjes in de watten. Dit alles stopte ik in boxen met van die handige vakjes en in jarenoude kerstpakketdozen. Het resultaat is een indrukwekkende stapel waarvoor ik op zolder een plekje moet zien te vinden.
Ik vul een beker met koffie en sjok naar boven om ruimte te maken.Terwijl ik daarmee bezig ben, word ik overspoeld door een gevoel van melancholie. En dat is niet vreemd want dat overkomt me ieder jaar opnieuw. Hoe gek het ook klinkt, het opbergen van de kerstspullen is voor mij een moment van bezinning. Wat bracht het afgelopen jaar mij? Wat staat mij dit jaar te wachten? En hoe sta ik in het leven als ik na achtenveertig weken de zolder weer opkruip om deze dozen tevoorschijn te halen? In een jaar gebeurt veel en, hoe ouder je wordt, des te meer er verandert.

Wereldwijd haalde 2004 een aantal rotstreken uit. Maar hoe zat dat met mijn persoonlijke wereldje waar vreugde en verdriet, als een Siamese tweeling, onlosmakelijk met elkaar verbonden leek? Er was verdriet toen mijn vader Magere Hein recht in de ogen keek. En vreugde toen die besloot hem nog maar even met rust te laten. Vreugde omdat ik Sarah zag en verdriet omdat niet iedereen dat mee kon vieren. Bovendien werden de vreugdevolle plannen om met nichten en neven een reünie te houden alsmaar ingehaald door de begrafenis van een oom of tante.

Maar ik tel mijn zegeningen. Mijn gezinsleden zijn, zover ik weet, zo gezond als een vis. Mijn oudste verliet het ouderlijke nest en redt het prima in zijn eentje. Meneer Li ontsprong de ontslagendans en het tweede boekje van mijn schrijfclubje is een bescheiden succesje. Mijn schrijfhobby kan ik nog steeds omzetten in ‘werk’ en dit jaar staan er zelfs een aantal lezingen op het programma.

Ik schrik op door het hysterisch rinkelen van de deurbel. Het lijkt wel alsof iemand dat ding heeft vastgeplakt.Tegelijkertijd hoor ik mijn jongste zoon door de brievenbus schreeuwen dat hij de sleutel is vergeten en brult de vraag ‘waar ik in hemelsnaam uithang’ de gang in.

Met een plof beland ik weer met beide benen in het heden en roep dat ik eraan kom.
Zuchtend schuif ik de dozen in een hoek en pak de lege beker. Ineens ontdek ik op de bodem een dun laagje koffiedik. Wordt mijn toekomst daarin voorspeld?
Vreugde, verdriet, gezondheid, ziekte, geluk, ongeluk, leven of…
Ik staar in het prutje, maar zie niets.
Gelukkig maar!

[i]Li wenst jullie een voorspoedig en pennenvruchtbaar 2005! ;-)[/i]

Categorieën: VC-Li

Li

Liever gek dan 'grijs'. (O)mama Li doet maar wat. Schrijft voor een scholengroep, een ouderenblad en voor schrijfgroep Undercover. Is na 10 jaar weggereorganiseerd bij het Alphens Nieuwsblad. Werkte 30 uur per week als bovenschoolse coördinator TSO bij SCOPE Scholengroep. Sindskort gepensioneerd.

13 reacties

viking · 1 januari 2005 op 10:58

[quote]Ik staar in het prutje, maar zie niets[/quote]
Ik staarde in een beker waarin chocolademelk had gezeten. De restanten waren groenig en wuifden vanaf de bodem. Ik laat me dus verrassen dit jaar maar het zag er feestelijk uit.

Tasz · 1 januari 2005 op 16:32

Gelukkig Nieuwjaar Li en wat voor boekje heb je geschreven?

Cheers
Tasz

http://tasz.web-log.nl
http://taszcolumns.web-log.nl

Ma3anne · 1 januari 2005 op 16:32

Diezelfde soort mijmeringen komen bij mij elk jaar boven als ik de kerstspullen van zolder haal. “Jemig, alweer een jaar voorbij? Ik heb die troep net opgeruimd!”

Koffiedikkijken voor het nieuwe jaar. Nee, ik zou het niet willen kunnen. Laat mij maar de hoop hebben dat mijn wensen uit zullen komen. Soms is leven met een illusie aangenamer dan van desillusie naar desillusie te hobbelen die je van te voren ziet aankomen. Toch?

Martijn · 1 januari 2005 op 22:23

Ik kijk even met je mee Li,

[img]http://oud.refdag.nl/foto/010508weetfo02klein.jpg[/img]

[b][color=996600]Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat het ‘pittige bakkies’ gaan worden… En daar hou ik wel van![/color][/b]

De beste wensen voor 2005!!!

Groet Martijn 😀

pepe · 1 januari 2005 op 23:04

Ik hoop ook dit jaar weer te genieten van jouw schrijfsels.
Dat zijn de mooie (kleine) dingen in het leven, die me vaak even een glimlach geven.

sally · 2 januari 2005 op 01:20

Mooie,sfeervolle column Li.

Ben jaloers op je
Ik moet de rotzooi nog opruimen.
liefs Sally
Ps. Ben ook blij dat ik niet weet wat de toekomst voor mij in petto heeft.
Laat dat maar een verrassing blijven. (of niet)

Dees · 2 januari 2005 op 14:13

Mooi. Een column die klopt. En laat maar komen dat 2005!

Greetz,

Dees 😉

Mup · 2 januari 2005 op 23:20

Lekker om zo met je in het nieuwe jaar in te gaan. (ben ook zo’n emotrut)

Titel van het 1e en 2e boek van je club graag,

Groet Mup.

Kees Schilder · 3 januari 2005 op 09:09

Je kunt het beter allemaal maar niet weten.
Met heel veel plezier gelezen.

Mosje · 3 januari 2005 op 15:50

Tja Li, dat overkomt mij ook hoor. Dingen opnieuw inpakken en dan tot de ontdekking komen dat het niet meer past. Het kerstpakket van mijn baas bijvoorbeeld. Het lijkt wel twee keer zo groot geworden.
😛

Dinah · 3 januari 2005 op 19:03

[quote]In een jaar gebeurt veel en, hoe ouder je wordt, des te meer er verandert. [/quote]

Tja we kennen het allemaal en het is maar goed dat we niet weten wat ons nog te wachten staat.
Leuke column Li, met plezier gelezen.
Ook voor jou de allerbeste wensen voor dit nieuwe jaar.

Li · 3 januari 2005 op 21:40

[quote]Ik staarde in een beker waarin chocolademelk had gezeten. De restanten waren groenig en wuifden vanaf de bodem. Ik laat me dus verrassen dit jaar maar het zag er feestelijk uit.[/quote]

Foute boel Viking. Dat betekent dat jij de barensweeën van poppeduifje overneemt.:-P

Ma3, Kees, Dinah en Sally. Helemaal mee eens. Ik wil helemaal niet weten wat mij te wachten staat!:-?

Martijn: Het zal ook wel eens een te slappe of een sterke bak worden, ben ik bang. Hopelijk wordt het geen koffie verkeerd!:-D

Pepe: Insgelijks!;-)

Mosje: De doos loopt als een rode draad door mijn leven. 😳

Tasz en Mup.
Het schrijfgroepje waarvan ik deel uitmaak draagt de naam Undercover.
Ons eerste boek is getiteld: Undercover Geeft Zich Bloot ( ISBN 90-807469-1-6) en bevat 49 columns en korte verhalen. Saillant detail: Aan dit boek werkte nog een columnx-er mee.
Ons tweede boek draagt de titel: ‘Undercover Pakt Uit’(ISBN 90-807469-2-4) en bevat 53 columns/ korte verhalen.
De boeken zijn in eigen beheer uitgegeven 🙂

Groet van Li

doos2 · 4 januari 2005 op 00:25

Op je gezondheid, Li! Ook voor jou de beste wensen voor dit nieuwe jaar!

Tot later, moet nodig een bakkie zetten…..

Doos2

Geef een reactie

Avatar plaatshouder