LIFO

Nog even en dan is Laura LIFO. En dat is niet zo schattig als het klinkt. LIFO betekent in het bedrijfsleven ‘Last In, First Out’. Ofwel, je komt er als laatste bij en je wordt er als eerste uitgeflikkerd. En Laura is degene die er binnenkort uitvliegt. ,,Dat komt door 11 september,” zegt haar chef. ‘Wat een kutsmoes,’denkt Laura. Als alleenstaande ouder, met een boefje van vijf, heeft ze dit baantje broodnodig. Bovendien is deze job op schoolmaat gesneden. Vrijdag- en woensdagmiddag vrij, om negen uur beginnen en om drie uur weer klaar. Het salaris, aangevuld met alimentatie en kinderbijslag, is precies genoeg om rond te komen. ,, Met een krappe beurs word je vanzelf creatief. Bij de kledingbeurs is, voor een prikkie, toffe kleding te koop. De speelgoedbeurs is de allerbeste vinding van de vorige eeuw. En ik kan mezelf af en toe een gekke uitspatting veroorloven”grinnikt Laura en ze vervolgt: ,, Onlangs maakte ik zelfs vakantieplannen en dan hoor ik mijn omgeving hardop denken ‘waar doet ze dat van’. Alsof alleenstaande vrouwelijke LIFO’s niet op vakantie mogen. Eigenlijk gaat het niemand een bal aan maar kamperen in een tent van familie is niet zo duur. En een weekje op een huis van kennissen passen, is zelfs gratis.”

Laura snapt weinig van het ontslag. Bij het laatste functioneringsgesprek prees de chef haar nog regelrecht de hemel in. Ze was uitstekend in haar werk. Ze was een prettige collega. Ze was altijd op tijd. En bij ziekte van haar zoontje had ze altijd een oppas voorhanden. Hij noemde dat; een- sterk-staaltje- van- plichtsgetrouwheid. Zelf noemt ze het; een- sterk- staaltje- van- wroeging. Haar zoontje was in goede handen, daar lag het niet aan. Maar hij riep om zijn mama en kreeg oma, opa of de buurvrouw aan zijn bedje. En wat levert die plichtsgetrouwheid haar uiteindelijk op? Niets! Zij is en blijft een LIFO en haar drie collega’s ontspringen de banendans.

Haar bloed begint te koken als ze aan de opmerking van collega Liesbeth denkt. ,, Voor het geld hoef ik niet te werken,” kirde de witgebekte tandartsechtgenote. ,,Maar als ik niet werk, dan komen de muren zoooo ontzettend op me af.”
Collega Kirsten zei met een lichte verontschuldiging in haar stem: ,, Ik werk voor de extraatjes. Mijn autootje is binnenkort aan vervanging toe en dit jaar willen we graag weer op wintersportvakantie.”
En Jie Pie, alias Jean Paul de Kakker, ratelde over de torenhoge kosten van zijn peperdure speciaal ontworpen designkeuken met alles erop en eraan. Hij schijnt er zelfs in te kunnen koken. In gedachte propt ze hem in de bijpassende gehaktmolen. En snoert ze zijn mond met het ingebouwde multifunctionele wafelijzer.

Natuurlijk vinden ze het allemaal rot voor haar. Maar daar heeft ze geen boodschap aan. Zij blijven zitten waar ze zitten en zij is weer terug bij af. Niemand wordt LIFO in haar plaats. LIFO: Wat een rotwoord. Wat een rotregeling. Met de bedenker ervan zou Laura een pittig woordje willen wisselen. En als uitsmijter zou ze hem een flinke schop onder zijn kont verkopen.
Met alle liefde!