Genaaid

‘Een echte huisvrouw moet goed kunnen naaien,’ roept meneer Li al jaren. En daar ben ik het gloeiend mee oneens. Mannen hebben tenslotte zelf ook twee handjes gekregen en kunnen net zoveel als wij. En daar komt nog iets bij; ik heb een gruwelijke hekel aan naaien. Vroeger op school al. Terwijl mijn klasgenootjes een blouse, twee broeken, drie jassen en een collectie pyjama’s voor de hele familie hadden gefabriceerd, was ik nog met mijn allereerste sloopwerk bezig. Hagelwit katoen veranderde onder mijn handen in grijsgore poetslappen. De naald werd het symbool van bloed, de stof een sculptuur van zweet en mijn creaties een bron van tranen.
,, Ik naai nog één rondje mee, en dan stop ik er voorgoed mee,” riep ik wanhopig tegen de naai-juf toen ik voor de derde keer de linkermouw in het rechter mouwgat zette en de zijkanten op onverklaarbare wijzen ineens tien centimeter verschilden.

Op een kwade dag in december kwam daar plotseling verandering in. Manlief had Sinterklaas en de Kerstman zover gekregen dat zij gezamenlijk een naaimachine lapten. Zo’n elektrisch geval met een snoer en een gaspedaal. Met van die ingebouwde doosjes met allemaal bizarre voorwerpen zoals spoeltjes, klosjes en voetjes. Maar ik liet me niet kennen. Vol goede moed ging ik met het martelwerktuig aan de slag. Het werd een ramp want als ik het pedaal maar even indrukte dan zat alles muurvast wat eigenlijk niet vast hoorde. Wat moest ik eigenlijk met dat naaikreng?

Mijn zwager wist het wel. Zijn broek verkorten, en het liefst nog voor Oud en Nieuw. Mijn twijfel duurde maar even. Eigenlijk was ik zeer vereerd dat hij mij zijn, honderd euro kostende en twintig centimeter te lange, broek toevertrouwde.Twintig centimeter van een pijp afknippen, is kinderspel en het stikken van een recht zoompje moest zelfs mij wel lukken. Ik pakte de schaar en knipte zeventien centimeter van de pijp af. ‘Drie extra voor de zoom’ leerde ik op cursus. De schaar gleed soepel door de stof. Uiterst geconcentreerd, speldde ik het zoompje af en legde de broekspijp onder de naaimachine. Natuurlijk brak de naald op een speld, zat er tekort draad op de spoel, en reeg de steek. Maar na een uurtje zwoegen zat de zoom er keurig netjes in. Hij was niet van de fabriekzoom te onderscheiden.

Vervolgens pakte ik de tweede pijp. Weer mat ik zeventien centimeter af en knipte het teveel aan stof weg. En ook de tweede zoom stikte ik keurig netjes vast.Trots verwijderde ik spelden en draden en schudde de broek uit. Ik strekte mijn armen om het resultaat te bewonderen.

Het was adembenemend. Het leek alsof ik stikte. Ik had twee keer dezelfde pijp verkort! De spiksplinternieuwe en honderd euro kostende broek, met één te korte pijp en één te lange pijp, viel van schrik uit mijn handen. En mijn zwager? Die voelde zich flink genaaid…