Kampong

De meneer op Schuttersveld nummer 10, is oorlogsveteraan. En hij is boos, of beter gezegd; laaiend. Hij slaapt niet goed en dat is hún schuld. Elke dag wordt hij voor dag en dauw wakker gemaakt. En dat pikt hij niet meer. Hij komt hier tenslotte voor zijn rust. Ze moeten weg, en wel meteen. Als het niet goedschiks kan dan moet het maar kwaadschiks. Hij is een nette meneer, tenminste dat vindt hij zelf. De honderd vierkante meter grond die hij gehuurd heeft, is van mei tot oktober zijn bivak. De caravan is zijn vesting die strategisch, op de kop zijn kant van het veld, is neergezet. Precies aan de rechterkant van het paaltje. Kaarsrecht en geen millimeter te ver naar links en geen millimeter te ver naar rechts. Zo kan hij alles overzien.

Hij gaat graag de strijd aan met de natuur. Zover als mogelijk snoeide hij alle overhangende takken. Eigenhandig heeft hij de grond omgespit en bemest. Zorgvuldig zaaide hij deze in met het neusje van de zalm onder de graszaden. En elke vrijdagochtend, om klokslag 10.00 uur, maait hij het gras tot een superglad tapijtje. Onregelmatigheden, die de vlijmscherpe 4 centimeter lange messen hebben weten te ontwijken, worden verwijderd met een nagelschaartje. Orde en netheid is zijn lijfspreuk. Dat hebben ze er in het leger ingeramd. Hij heeft in Indië gediend, maar wil daar niet teveel over kwijt. Alleen dat hij chauffeur en scherpschutter was op een scout-car. En dat hij met een 2 punt 30 mitrailleur, met de precisie van een postzegelverzamelaar, de nootjes uit de apenpootjes kon schieten. Daarmee had hij waardering geoogst. En angst…dat ook. Hij sliep niet goed. Bange ogen en angstkreten achtervolgden hem in zijn slaap. En als hij niet goed slaapt dan knapt er ‘iets’. En als dat ‘iets’ knapt dan wordt hij laaiend. Dat wisten zijn maten in het leger en dat weten zijn vrouw en kinderen maar al te goed. Een blik, of een gebaar, is voldoende om hen het zwijgen op te leggen.

Maar zij…. Zij luisteren niet. En juist zij zijn de veroorzakers van zijn verstoorde nachtrust. Deze ochtend is de maat vol, hij gaat bij de receptie hulptroepen inschakelen. Vandaag, of het liefst nog gisteren, moet zijn klacht verholpen zijn. Zo niet, dan eist hij minstens de helft van zijn staangeld terug. Desnoods neemt hij het recht in eigen hand. Zijn greep is nog vast en zijn blik nog scherp. Het zal hem nog uitstekend lukken om zijn kwelgeesten en aardvijanden het leven uit te schieten. Die ellendelingen die in de hoge boom achter zijn caravan huizen. Die elkaar voor dag en dauw achterna zitten en daarbij met hun vlijmscherpe nagels over zijn glimmend gepoetste caravandak krassen. Die uitgevreten dennenappeltjes naar beneden laten vallen zodat het lijkt alsof er bommen vallen. Die rot eekhoorns.

De meneer op het Schuttersveld pikt het meer. Hij komt hier tenslotte voor zijn rust.
En om te genieten van de natuur.
Dát ook.