Marco Borsato: De Waarheid

Het is alweer een tijdje geleden dat Marco Borsato de Rotterdamse Kuip op z’n kop wist te zetten. En ik was erbij. Maar deze ervaring was zo traumatisch dat ik er nu pas over kan praten. Een droom werd een nachtmerrie. Ik ga even terug in de tijd. Onze buurtjes hebben ons uitgenodigd voor hét concert van Borsato; dus rijden we gevieren naar Rotjeknor. Alles verloopt akelig voorspoedig, de weg is filevrij en de parkeerplaatsen bij Ahoy zijn overvloedig. Zelfs de pendelbus, die ons naar voetbalstadion De Kuip brengt, staat al klaar. Het lijkt een droom: bij De Kuip staat geen wachtrij en kunnen we meteen op zoek naar onze zitplaatsen.

We zijn laat, bijna alle zitplaatsen zijn bezet en helemaal achteraan staan onze gereserveerde stoelen. Maar hoe komen we daar? De doorloop is smal en de tribune steil. Iedereen met een schoenmaat groter dan 38, en een kledingmaat ruimer dan 36, heeft een probleem. Eén onverwachte beweging en je kukelt zomaar een paar rijen omlaag. Maar iedereen is vriendelijk en behulpzaam. Wilt u er langs? Wenst u een hand of heeft u liever een kontje? Is van onder naar boven makkelijker dan van links naar rechts? Komt u maar hoor, ik help u wel. Zoveel behulpzaamheid en samenhorigheid in een voetbalstadion is nauwelijks te bevatten. Vijftigduizend vredelievende mensen bij elkaar en één van hen ben ik! Een warm gevoel doorstroomt mijn hart. We lijken wel één grote EO familie! Gebroederlijk genieten we van Lee Towers. Gezusterlijk gillen de vrouwen, en een enkele man, Boris van Idols toe. Unaniem hopen we dat pianist Wibi Soerjadi weer snel met zijn Mickey Mouse gaat spelen. Het dak gaat eraf als Borsato optreedt. Vijftigduizend kelen, zingen, juichen en schreeuwen hem toe. Veel te snel is het concert voorbij.

En dan vangt de exodus aan. Er wordt geworsteld, geduwd en getrokken. Vredelievend wordt krijgshaftig. Nu geldt de regel: ieder voor zich en God voor ons allen. Met minstens tienduizend medestrijders vechten we ons een weg naar de pendelbussen die ons weer naar Ahoy moeten brengen. Het lijkt wel een nachtmerrie. Alle vrouwelijke en mannelijke lichaamsdelen die kunnen uitsteken, prikken tegen mijn benen, billen, rug en mijn handen. Ik krijg het Spaans benauwd. Flauwvallen is onmogelijk.

Plotseling dringt De Waarheid tot me door en krijgen de titels van Borsato’s liedjes: ‘ Laat me gaan. Ik kan het niet alleen. Vogelvrij. Vreemde handen. Denk aan mij. De Bestemming. Vrij Zijn. Binnen. Zonder jou,’ een bizarre betekenis. Ik verlies mijn buurtjes uit het oog en word van mijn echtegenoot gescheiden.

Eindelijk, driekwartier later, en twee cupmaten kleiner, maakt iemand een eind aan mijn exodusdrama. Mijn verlosser ziet me worstelen, strekt zijn arm uit, houdt de mensenmassa tegen en laat me de bus instappen. Ik kan hem wel zoenen doch doe het niet. Maar in gedachten schreeuw ik de laatste twee regels van Dromen Zijn Bedrog: ‘Je kijkt me aan en rekt je uit. Eén keer in de zoveel tijd komen dromen uit.’