Achter het podium van het concertgebouw, waar je alleen de dirigent in het gezicht kijkt, lopen de zitplaatsen tamelijk steil omhoog. Mensen die voor je zitten kun je daardoor goed observeren. Het is meer een kunst ze niet voortdurend op je netvlies te hebben en afgeleid te worden.
Dat het verlies van een van zijn kleindochters mijn vader zwaar heeft aangepakt, zie ik aan de dofheid van zijn ogen en de diepe wallen er onder. Zijn in de winter altijd al gelige teint kleurt nu bijna naar oker.
Als best nog jonge hippie loop ik in korte jurkjes, schoenen met hoge plateauzolen en lang wapperhaar achter de wandelwagen door het dorp waar wij wonen. s’Zomers fiets ik heel graag naar zee met kleine zoon neuriënd achterop in zijn fietsstoeltje. Het is dichtbij, hoogstens een kwartiertje trappen door een prachtig duingebied.
Geen boulevard heeft dit strand, alleen een paar eenvoudige strandtenten op het zand, omzoomd door een plankier.
Twee weken na de eerder beschreven vroege zondaginval van mijn tante Nely, doen we een zwangerschapstest. Ook zonder die test weten we de uitslag al. Het is dan ook absoluut geen verrassing dat die positief uitvalt. We hebben er niet lang over ingezeten of veel treurige gedachten aan gewijd. Dan krijgen we maar twee kinderen binnen een jaar.
Tante Nely, onze vrijgezelle tante, heeft een speciale plek in mijn hart, mede omdat ze zo goed voor ons zorgde rond mama’s overlijden. Ook als ik getrouwd ben, blijft ze een belangrijke figuur in mijn leven.
