Gemakschoenen (vervolg)

Twee weken na de eerder beschreven vroege zondaginval van mijn tante Nely, doen we een zwangerschapstest. Ook zonder die test weten we de uitslag al. Het is dan ook absoluut geen verrassing dat die positief uitvalt. We hebben er niet lang over ingezeten of veel treurige gedachten aan gewijd. Dan krijgen we maar twee kinderen binnen een jaar. We zijn snel aan het idee gewend en beginnen het best leuk te vinden. Sommen aan elkaar geregeld de voordelen op van het snel een compleet gezin hebben. Voordelen verzinnen helpt altijd erg goed als troost. En verder rekenen we gewoon op een paar jaar doorbijten.
Ach, op je 23e leef je nog tamelijk spelenderwijs.

Na vijf maanden probleemloze zwangerschap, je begint net een kleine bolling te zien, kijken wij op een avond televisie bij onze buren, een stokoude chagrijnige vrouw en haar aardige vrijgezelle dochter. We zitten op rechte stoelen aan hun tafel met smyrnakleed, onze ogen gericht op het beeldscherm trachtend het zure heksenhoofd van de oude te negeren. Er is een voor Nederland belangrijke voetbalinterland.
Bij een spannende penalty krijg ik opeens erge buikkrampen, eigenlijk meteen al herkenbaar als weeën, door de ervaring die nog vooraan in mijn geheugen ligt opgeslagen. De pijn zakt weer en daarna blijft het een poosje rustig in mijn buik. We kijken gewoon verder, maar even later herhaalt het gevoel zich heviger.

We gaan terug naar huis en bellen meteen onze huisarts. Een vaderlijke man met een enorme neus, die na vijf minuten al voor de deur staat. Hij schrijft pillen voor, die jaren later streng verboden zullen worden, omdat er veel gehandicapte kinderen door geboren zijn. Maar toen was dat nog volledig onbekend.
Ik moet een paar dagen in bed blijven.

Een week later krijg ik ‘s nachts een bloeding met weeën en bij gebrek aan een toilet op onze slaapverdieping, plonst er een piepklein maar compleet jongetje met gekruiste beentjes, in de emmer waar ik op ben gaan zitten. De huisarts is er weer heel snel na ons paniektelefoontje. De placenta is niet meegekomen en daardoor blijf ik hevig bloeden. Hij belt meteen voor een ambulance. In het ziekenhuis van mijn opleiding volgt nog in dezelfde nacht een curettage.

Tot op de dag van vandaag vraag ik mij af wat ze met dat kleine, compleet uitziende jongetje hebben gedaan. Ik vermoed gewoon verbrand bij het afval in het ziekenhuis, nadat ze de vrucht – zoals ze hem noemen – hebben onderzocht op afwijkingen. Niets heb ik erover gevraagd.
Men dacht in die tijd nog helemaal niet aan de mogelijkheid van afscheidsrituelen in dat soort gevallen.
Verdrietig en in de war kom ik een paar dagen later thuis en droom herhaaldelijk dezelfde droom: dat ik een baby heb, die ik vergeet eten te geven.
Pas na een paar maanden voel ik ook een lichte opluchting, dat ik niet zo snel weer een kind hoef te krijgen.

En mijn lieve Tante Nely staat op haar oude gemakschoenen alweer gauw met een bos troostbloemen op de stoep, de lieverd, in totale onwetendheid over de cruciale rol die ze hierin gespeeld heeft.