Centimani

[i]In den beginne was er niets dan Chaos, een woeste leegte.[/i]

“Moeder, waarom heb jij jezelf ooit verbonden met Tartarus? De hel!”
Het reusachtige wezen laat zich vermoeid in het zand zakken, hopend dat zijn lange tocht, in tegenstelling tot de rest van zijn woelige leven, onbeschreven blijft. Voor zijn gevoel heeft hij er eeuwen over gedaan om de onderwereld te ontvluchten. Zijn overcompleetheid verbergend in het duister van de nacht. Overdag schuilend voor angstige, gevaarlijke ogen. Het lichaam doordrenkt met bitterheid. “Waarom, mama? Iedereen houdt van je als moeder Aarde, maar ik verwerp je. Jouw verbintenis met Uranus was voldoende. Aarde en hemel in totale volmaaktheid verbonden. Meer is niet altijd beter. De hel bracht jullie uit balans.”
Briareus krabt aan één van zijn hoofden, terwijl hij de anderen laat hangen. Wéér laat hangen. Vervuilde slierten haar van het hoogste hoofd hangen voor al zijn ogen. Zesentwintig dagen heeft het geen water gezien. De zee ebt nu aan zijn voeten. Hij belooft zichzelf de volgende avond een zout bad te nemen. De lichte streep aan de horizon kondigt de nieuwe dag aan. Als een jong hondje woelt hij in het zand tot hij zijn draai gevonden heeft.

[i]“Misbaksel! Jij mag blij zijn dat we je bij jouw broers gelaten hebben. Alle drie even lelijk. Wat zal jouw moeder geschrokken zijn de eerste keer dat ze je zag. En de tweede keer. En de honderdste keer. Moeder Aarde haat je.”
De bewaker kijkt hem wreed lachend aan. De woorden dringen niet door. Te vaak herhaling maakt ongeïnteresseerd.
“Eeuwig zul je hier blijven.”
De gruwelijke lach echoot nog minutenlang na. Minuten waarin hij besluit zijn lot in eigen handen te nemen.[/i]

Als hij wakker schrikt is het nog licht. Een mens betast zijn gezichten, maar kijkt hem niet aan. Tot zijn verbazing ziet de persoon er niet bang uit, eerder verheugd.
“Kom mee! U wordt gezocht.”
Zonder na te denken springt hij op en volgt de man naar een schuur even verderop. Al is het plafond hoog, toch moet hij kruipen om binnen te kunnen komen.
“Als wij het samen goed kunnen vinden, laat ik een onderkomen voor u maken dat wél past.”
“Waarom doet u dit voor mij? Ik ben gespuis.”
“U bent één van de legendarische Centimani. Bekend in onze hele wereld. Vijftig hoofden, honderd handen en twee mensen groot. Kunt u schrijven?”
“Ja.”
“Dan gaan wij vrienden worden.”

Dat dit niet zo gemakkelijk is blijkt in de daarop volgende weken. Iemand vertrouwen voelt al jarenlang niet meer vertrouwd. Elke stap dichterbij is eng. Elke aanraking voelt als een dolksteek. Homerus, zijn redder, geeft niet op. Er wordt gevraagd naar zijn ouders, Moeder Aarde en Vader Hemel. Ook de bevrijding vanuit de onderwereld door broer Zeus komt ter sprake. Dankzij hem en de medestrijders mag Zeus nu als hoofdgod bivakkeren op de Olympus. Op het moment dat Homerus vraagt waarom zijn broer hem weer heeft opgesloten in de onderwereld slaat hij steeds dicht. Zelfs een jaar later wordt hij nog overmand door emoties wanneer dat onderwerp aangeroerd wordt. Doordat hij steeds openhartiger wordt, durft zijn redder eindelijk de grote vraag te stellen.

“Briareus, mijn vriend, zou je mij een gunst kunnen verlenen?”
Aarzelend kijkt hij zijn gastheer aan, alvorens bevestigend te knikken met de helft van zijn hoofden. De andere helft kijkt bedenkelijk.
“Wat wil je van me?”
“Je weet dat ik met mijn ogen niet kan zien. In mijn hoofd echter zie ik minstens zoveel als jij. Zou je mijn gedachten voor mij op kunnen schrijven?”
Heftig knikken alle hoofden ‘ja’.

Dertig jaar later kijkt niemand op het eiland Chios meer vreemd op als Briareus langsloopt. Hij staat niet meer bekend als lelijke barbaar. ‘De rechterhanden van Homerus’ wordt hij genoemd. Met zijn honderd handen schrijft hij honderd verhalen tegelijk. Allen ondertekend met de naam van zijn vriend, wiens ogen hij tot op de dag van vandaag mag zijn.

[i]Aan het einde waren er niets dan woorden.[/i]

*Geschreven als honderdste inzending voor CX.