Chocolade met noten

Vol goede moed gooi ik mijn winkelwagen vol met producten die ik wel ‘mag’.
Ene Sonja B. bepaald de komende weken mijn eetpatroon. Althans, dat is de bedoeling. Zij staat voor verandering. En ik ben toe aan verandering. Dus voor deze ene keer zet ik mijzelf ertoe eens naar iemand te luisteren die van wanten weet. Jezelf een gezonde levensstijl aanmeten kan namelijk nooit kwaad. Ik trek de voorraadkast open. Het is week 1. Cup a Soup, biscuit, sinaasappelsap. En een chocoladereep, luxe variant. Melkchocolade gevuld met rozijnen en hazelnoten. Verdomme, waarom lig jij hier?! mopper ik.
Terwijl ik van plan ben de biscuitjes te pakken, wordt mijn hand als een soort magneet naar de reep getrokken. Nee, nee, nee! Stop. Af. Foei. Streng zijn. Ik sla mijzelf straffend op de hand, omdat er niemand anders in de buurt is die dit voor mij kan doen.

De reep laat ik voor wat hij is. Dan maar een mandarijntje. Dat mag wel Sonja. Het smaakt niet. Ik baal als een stekker. Op zoek naar afleiding. Muziekje luisteren, boekje lezen, beetje zingen, beetje dansen. Niets. De reep heeft de controle over mijn brein. Hij danst vrolijk mijn hoofd door, een zoete geur achterlatend. Bijna denk ik hem te horen, maar die gedachten wuif ik snel weg.

Het gaat steeds beter. De mandarijnen zijn niet aan te slepen. Op mijn werk weiger ik alles wat ook maar op taart of gebak lijkt en mijn gezonde toer lijkt oneindig te duren. Niet te vroeg juichen, ik moet wel voorzichtig zijn. Ik ben en blijf een emotie-eter. Als iemand het gore lef heeft mij een kutwijf te noemen, schuif ik zo een pak roze koeken naar binnen. Bij wijze van spreken, uiteraard.

Het onvermijdelijke gebeurt. Hoewel ik de voorraadkast zo weinig mogelijk opentrek in deze zware tijd, heb ik nu echt iets uit die verdomde kast nodig. Terwijl ik het deurtje open, word ik overvallen door een fel, goudkleurig licht, witte engelen en halleluja muziek. Allemaal in mijn kast. En daar ligt de reep. Mijn drang naar de combinatie van hazelnoten, rozijnen en chocolade is zo sterk dat ik de reep wel op moet eten. En niet één stukje. Helemaal.

Direct na het eten van de chocolade bekruipt mij een schuldgevoel. Misschien deze actie als nietig beschouwen en gewoon verder gaan? Niet vol te houden. Het lijkt alsof alles tegenzit. Alsof iedereen mij wil pesten. Ineens zijn al mijn collega’s jarig en iedere vrouw die ik tegenkom heet opeens Sonja. Precies één lullig weekje heb ik het volgehouden.

Sonja B. zal teleurgesteld met haar hoofd schudden. Ze zal schreeuwen, krijsen. Met het vuur in de ogen zal ze mij vertellen wat een slecht mens ik ben. Geen doorzetter, een watje, een nietsnut! Als versteend zal ik naar haar luisteren met de zoete chocoladesmaak nog op mijn smaakpapillen. Ik ben een schande voor de dieetwereld en het zal mij een worst wezen.