Cipressen, violen en ciabatta

Tijdens onze grote ‘Italië-trek’ hebben we geregeld de neiging om in de nabijheid van kerk, klooster of kerkhof de nacht door te brengen.
Het is er rustig, vaak zijn het prachtige plekken en we voelen ons er tamelijk veilig. Het kan best de katholieke achtergrond zijn die meespeelt, maar dan wel onbewust. Een prachtig middeleeuws stadje: Ascoli, we komen het onverwachts tegen op een hete koperkleurige namiddag. Met straten waarvan het zeer oude plaveisel afgerond en glanzend is door eeuwen van voeten. Elke hoek biedt zicht op een stijl oplopende steeg met hier en daar wapperende vaandels van wasgoed. De luiken zijn gesloten, maar het echoën van stemmen er achter mengt zich met de geur van gist, kruiden en tomaten.
Af en toe wordt de lange schaduwstraat onderbroken door een lichte piazza – één zelfs geplaveid met marmer – omringd door oude bogen en onveranderlijk een kerk.
Kun je je weemoedig voelen door het heimwee dat je thuis zal krijgen naar zulke beelden?

Midden op het plein wordt een podium gebouwd. De okeren kerk dient als décor en veel rijen witte plastic stoel staan klaar.
Een aanplakbiljet kondigt een klassiek concert aan om kwart over negen. Moe en warm van het slenterend klimmen en dalen en de vele beelden, strijken we neer op een van de vele terrassen voor een pizza. Later voegen we ons bij de rijen mensen die in afwachting van de voorstelling gezellig pratend achterstevoren nieuwtjes uitwisselen. Op het podium zijn een twintigtal pubers actief met stoelen, muziekinstrumenten, standaards en geluidsapparatuur. Het is inmiddels half tien en een feeërieke gele verlichting maakt het geheel nog sprookjesachtiger. Niemand schijnt ook maar enigszins te verwachten dat het al begint. Scooters en fietsen rijden achteloos voor het podium langs. De gesprekken op de omringende terrassen gaan gewoon door. Na een uur wordt eindelijk in pittig marstempo Mozart ingezet. Na een minuut of vijf steekt er een flinke wind op die elk moment de bladmuziek alvast vrolijk omslaat. Er wordt gestopt en overlegd. Op een kluitje staan de muzikanten achteraan, het publiek wordt geen blik gegund, er wordt niks uitgelegd.

Nog een half uur later worden er wasknijpers aangevoerd die zonder haast omzichtig aan de papieren worden vastgemaakt. Een bijdehand nerdig jongetje legt vervolgens de inhoud van het programma uit. Geen woord over het later beginnen.
Na drie best leuk gespeelde stukjes, staan we op met blikken billen. We moeten nog een overnachtingplaats zoeken. We rijden ons busje naar de rand van de stad, waar een enorme begraafplaats is omringd met lange puntige, streng naar de hemel wijzende cipressen. Hier kunnen we rustig slapen want doden zijn zo stil.

Pas in de ochtend wordt het toch nog druk. Pal tegenover het kerkhof is een tuinderij gevestigd die goede zaken doet. Zo zie je weer eens duidelijk dat de een zijn dood de ander zijn ciabatta is. Veel mensen scharrelen rond met felgekleurde bloemen, planten en plastic gieters om hun dierbaren te versieren.

Wij legen in een onbewaakt moment discreet ons nachtplas-emmertje gemengd met sop in de goot en gaan op zoek naar een geschikte wat minder gewijde ontbijtplek.