“We ondervragen Greta en Peter’s vrouw en dan gaan we er een nachtje over slapen, maat. Vandaag zullen wij er niet meer uitkomen.” Het uitzicht van zijn bed geeft Opstal nieuwe energie. Iets te hard rijdt hij naar het bureau waar de twee vrouwen al in verhoorkamers zitten te wachten. Opstal neemt Peter’s vrouw voor zijn rekening. Zij vertelt hem dat Peter deze ochtend zoals altijd om 8.25 uur is vertrokken. Opstal bedenkt zich dat het alibi Peter tien minuten ruimte geeft. Twee telefoontjes later is hij er uit. Draaibank moppert als hij uit de verhoorkamer wordt geroepen. “Ik weet wie het gedaan heeft. Kom mee! We halen Peter op.” Een half uur later zitten ze samen met Peter in een verhoorkamer. “We hebben gehoord van jouw probleem,” bluft Draaibank. Geschrokken kijkt Peter hem aan. “Ik ben niet gokverslaafd, ik speel maar af en toe.” Opstal zegt iets anders gehoord te hebben, waarop Peter woest reageert. Schreeuwend en stampvoetend geeft hij uiteindelijk toe dagelijks te spelen. “Maria leende jou geld, hè?” Opstal gaat de confrontatie meedogenloos aan. “Maar ineens besloot zij de geldkraan te sluiten, omdat jij ook om jouw deel van de zaak begon te zeuren”, vervolgt hij. Peter briest dat het niet waar is.

“Je hebt ons even om de tuin kunnen leiden, jongen, maar jouw spel is uit. Ik heb de giftige stoffen die in jouw zus’ bloed aangetroffen zijn nagetrokken bij jouw baas.” Opstal kijkt hem uitdagend aan. “Je zus vergiftigen met stoffen die in de fabriek gebruikt worden is niet erg slim.” Peter is rood aangelopen. “Oké, jullie hebben me. Ik heb het gedaan, maar het was haar eigen schuld. Maria is een heks. Ze heeft Greta en mij bedrogen. Wij hadden net zoveel recht op de zaak als zij. Ik had geld nodig. Mijn vrouw mocht er niet achter komen dat ik speelde.”

“Hoe heb je het gedaan?” Even lijkt Peter uit het veld geslagen, maar dan breekt hij. Huilend bekent hij het gif de afgelopen weken beetje bij beetje meegenomen te hebben van zijn werk. Via internet was hij alles te weten gekomen over dodelijke gifcombinaties. Hij koos voor vloeibare stoffen, zodat hij ze met een injectiespuit in snoepjes kon spuiten. De suiker zou de gifsmaak maskeren. Zorgvuldig draaide hij er weer papiertjes omheen, zodat er niets meer van te zien was.

Wetend dat Maria dol op zoet was, heeft hij deze ochtend, toen hij met een smoes even langsging, een half zakje bij haar achtergelaten. Waarschijnlijk at ze gelijk alles, gezien de heftige reactie die het bij haar teweegbracht. Zou zij ze één voor één gegeten hebben, dan zou haar dood op een hartstilstand geleken hebben. Hoogstwaarschijnlijk zou er dan zelfs geen rechercheonderzoek hebben plaatsgevonden. Draaibank leest Peter zijn rechten voor en voert hem af.

“De technische recherche zal in de snoeppapiertjes de giftige stoffen gaan vinden. In één dag een zaak opgelost. De commissaris zal trots op ons zijn. Kom op, we gaan naar huis. Het papierwerk doen we morgen wel. Opstal? Opstal?” Zijn partner ligt met zijn hoofd op zijn armen luidkeels te snurken.


Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

12 reacties

SIMBA · 30 mei 2007 op 17:14

Ik ben zó blij dat die arme man eindelijk mag slapen 😀

WritersBlocq · 30 mei 2007 op 17:57

Of schrikt hij straks wakker en is het toch….? Ja. Ik wil niet dat het over is :hammer:

pally · 30 mei 2007 op 21:41

Mooi slot van een mooi verhaal. Arta, dat spannend bleef tot het laatst. Petje af!

groet van pally

Trukie · 30 mei 2007 op 22:32

Het bleef tot het laatst spannend.
Met plezier gelezen Arta.

pepe · 30 mei 2007 op 23:14

Met spanning alle delen gevolgd.
Jij bent een veelzijdig schrijfster, ik heb genoten.

Li · 31 mei 2007 op 00:44

Helemaal toppie dit vervolgverhaal. En onwijs origineel ook. Marrrrrrrrrrrrrr je kunt er veel meer mee. Deze samenvatting opbouwen tot een gedetaileerde verhaallijn bijvoorbeeld.

Li

KawaSutra · 31 mei 2007 op 00:56

Een detective verspreid over vier A4-tjes geeft niet veel ruimte voor detail en opbouwende spanning. Maar zeker met plezier gelezen. Ik heb ook wat beter op de schrijftechniek gelet. Lijkt me nog een hele klus om een dergelijk verhaal te vertellen zonder in herhaling te vallen met het woordgebruik. Dus daarom zeker petje af Arta.

Prlwytskovsky · 31 mei 2007 op 01:45

Ik sluit mij volledig aan bij de overige reacties, pracht verhaal.
Alleen uuhhhhh Peter? Ik weet nerregus van. 😉

Mosje · 31 mei 2007 op 16:27

Dus toch niet de butler 🙁

Tja, knap gedaan dit serietje, toch heb ik ook wel kritiek: ik vind dat je eea wel erg karikaturaal hebt neergezet. Als voorbeeld noem ik het zinnetje: “De commissaris zal trots op ons zijn”. Zo zijn er wel meer voorbeeldjes te noemen. De namen Opstal en Draaibank bijv.
Maar heel goed dat je het experiment bent aangegaan!

Mup · 31 mei 2007 op 17:22

Inderdaad erg veelzijdig, Arta. Deze opzet ligt je wel, vind ik, ik zou hem uitwerken, de karakters uitdiepen, in de huid kruipen van je hoofdpersonen,

Groet Mup.

goofy · 1 juni 2007 op 00:39

Ik heb Cluedo met plezier gelezen, maar het is goed zoals het is. Je speelt met de clichés van het genre en dat kan wel in een kort verhaal, maar voor een langer stuk zou ik dat niet doen. Groetjes

arta · 1 juni 2007 op 09:21

Dank jullie wel voor de reacties!
Het was erg leuk om eens iets totaal anders te schrijven.(Qua lengte en qua inhoud) Eigenlijk had ik mezelf max. 3 columns ruimte gegeven, maar dat was niet te doen. Dus cliffhangers en onnodige zinnen om het op te pimpen werden geschrapt!
(Stiekem hoop ik dat meer mensen zich aan dit genre gaan wagen…)
@Kawa: Automatisch ga je met zo’n soort verhaal in herhaling vallen: ook allemaal geschrapt!
@Prlwyt: What’s in a name? 😆
@Mosje en Goofy: Jullie hebben gelijk!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder