Coïtus misluktus

We zouden elkaar meteen bespringen, zelfs de details hadden we besproken. En eindelijk, daar waren ze dan. Haar dochtertje van drie wilde per se zelf uit de taxi stappen, ze nam de tijd. ‘Geef Pierre eens een handje Louise, zei Claire, maar ze draaide zich om, alsof ze de chauffeur en de koffer aardiger vond. ‘Dan zal ik het maar doen’, Claire tracteerde me op vier zoenen, geheel overeenkomstig de gewoonte, daar boven in Bretagne. Maanden hadden we elkaar geschreven, foto’s opgestuurd, vertrouwelijkheden verteld en tenslotte intimiteiten uitgewisseld.
In werkelijkheid was ze nog mooier,stralender en hartelijker. We wisselden wat onbenulligheden uit en spraken af hoe laat we elkaar zouden zien voor het diner.

Toen Louise eindelijk sliep, na zes verhaaltjes en tientallen knuffels, kon ik eindelijk de streekwijn openmaken en genoten we op haar balkon van de prachtige avond. We voerden leuke, openhartige en diepzinnige gesprekken; over haar scheiding, over de mijne, over Louise en dat ze al proper was, behalve als het er op aan kwam, in de taxi bijvoorbeeld. Bij het afscheid gaven we elkaar een hartelijke kus en bedankten elkaar voor de fijne avond…

‘Fijne avond! De ongelofelijk, saaie en steriele avond, zul je bedoelen Pierot, lul! We zouden toch neuken!’ Terug op mijn kamer bombardeerde ik mezelf met een uitgebreide akte van onvermogen.

De volgende morgen om zes uur al, zat ik op een duintje en keek naar het vroege ritueel, dat hier in het vakantieseizoen altijd werd opgevoerd voor de camping- en hotelgasten; Zes, mooi getekende, meest oudere vissermannen, begeleidden een reusachtig sleepnet, dat met een diesel-winch langzaam het strand op werd getrokken. Met echte – en gespeelde- inspanning hielden ze het net strak en geheven, zodat de vis niet kon ontsnappen.
Het keffende dieseltje en de kreten van de meeuwen boven het net componeerden een voorspel, tot het moment waarop het grote net geheel op het strand zou liggen en zijn spartelende vangst zou prijsgeven aan de vroege toeristen.

Terwijl ik zwijgend aan mijn Marlboro trok, verschenen er opeens twee lange benen in mijn gezichtsveld. Ik keek op en zag dat ze aan Claire toebehoorden, die me lachend aankeek, in haar shorts en slobbertrui. ‘Dat moet koud zijn, zo vroeg’, ik streelde haar kuiten even. Ze ging naast me zitten; ‘Louise is vaak wakker geweest vannacht, nu slaapt ze eindelijk’. Ze legde even haar hoofd op mijn schouder; ‘Pierre, ik had graag met je naar bed gewild vannacht, zei ze zacht’.
‘Hier kan het ook Claire’. Was ik dat? Met die trillende stem?
Woorden deden er al helemaal niet meer toe.

Tien meter achter ons lag een duinpannetje, omgeven door enkele pollen helmgras, die nauwelijks privacy boden. We lieten ons in het zand ploffen, mijn schroom was weg en we gaven ons volledig over aan een ontstuimige vrijpartij, die ons meesleurde in een estuarium van wilde vloed en ongeleide stromingen. Het lange uitstel, in weerwil van onze hevige verlangens had fysiek zo zijn invloed.
Mijn duizendmaal verbeelde minnekoos-uitingen culmineerden in een peristaltisch kanonschot, dat ook nog zijn doel miste. Ik voelde me gelijk een frontsoldaat, die met zijn broek nog op de hielen, al klaar komt voor het bed, bij de aanblik van zijn ingehuurde liefde, die met natte schaamlippen ligt te wachten op haar volgende visuvius. Ik wilde Claire mijn verontschuldigingen aanbieden, maar ze was al opgestaan en schikte haar minieme en van kruitdamp besmuisterde kleding. ‘Louise, ze is alleen, ik moet wel gek zijn’. Ze beende weg en riep me lachend na;’Jou krijg ik nog wel Pierre’.
‘God zij dank, ik krijg een herkansing’, dacht ik en wilde een sigaret opsteken. ‘Merde’, de aansteker zat vol zand. Achter me hoorde ik een knip en er verscheen een hand met een vlammetje er in. De hand van een toeschouwer…(bron, mijn boek:’De wraak van IQ 105′)