‘Oe gat et emee?’, versta ik van de man die rustig de oprit komt opfietsen. Verbaast kijk ik hem aan want Nederlands verwacht ik niet in deze contreien.
‘Hoe gaat het ermee?’, herhaalt de man duidelijker articulerend. Mijn vragende blik verandert in een glimlach nu ik bevestiging krijg dat ik hem wel heb verstaan.
‘Very well, thank you’, is mijn antwoord aan de man die ik herken als Shaun de loodgieter. Twee dagen geleden heeft hij bij mij thuis de loden waterleiding vervangen voor een kunststof slang. De reparatie van de lekkage was nog een heel karwei. Een vreemde bubbel manifesteerde zich, als een naargeestig kussen, onder het grint voor het huis. De bron van het probleem was daarmee snel gevonden. Het vinden van de aansluiting aan de straatzijde was een ander verhaal. Maar na een gapend gat had mijn broer zich, als een Duitser aan de Nederlandse kust, volledig ingegraven en kwam de aansluiting boven water. Nadat Shaun de eindjes aan elkaar had geknoopt, was hij met het lek vertrokken. Wat overbleef was het graven van een geul van eenentwintig meter om de leiding onder de grond te leggen. Op eenzame hoooogte hing ik aan een ladder het huis te schilderen en draaide voor die geul mijn hand niet om. Mijn broer buffelde verder. Toen al het werk gedaan was, hadden we wel een verfrissend drankje verdiend. Mijn broer was gebroken van het graven en ik de ladder zat.

Ik dacht dat de man op zijn fiets even kwam kijken of dit alles nog tot een goed einde is gekomen en ik vraag hem of hij het geld, voor zijn werk en materiaal, heeft ontvangen. Volgens afspraak had ik dat aan zijn zoon afgegeven. Nu ben ik het die een vragende blik als antwoord krijg. Maar vriendelijk lachend knikt de man dat alles in orde is waarna hij over de wilde rozen langs de oprit begint. Met rozen langs de hele lengte hiervan, staan er struiken zat. Als hij wilt, mag hij er rustig een paar meenemen, bied ik aan. Toch, de lekkage was wel verholpen, sinds het water weer stroomt is de leiding naar de stortbak van mijn tweede toilet verstopt geraakt en dat stoort mij nog. Ik vraag hem daarom ook of hij verstand heeft van toiletten. Boter bij de vis. En al was het zondag, Shaun was direct bereid even te kijken.

Na een grondige inspectie van het toilet vraagt de goede man mij waar de waterleiding het huis binnenkomt en of deze van kunststof, koper of lood is. Een ongemakkelijk gevoel bekruipt mij. Zou Shaun de ziekte van Alzheimer hebben? Twee dagen geleden heeft hij zelf de leiding nog aangesloten! Ik laat me niet kennen en leg geduldig de hele situatie aan hem uit. Na stevig klop- en regelwerk wordt de verstopping vlot verholpen. Ook de kraan sluit weer goed als de stortbak is gevuld. Na een vluchtig drankje en mijn complimenten over zijn vloeiend Nederlands vertrekt Shaun snel op zijn fiets. Hij leek ineens wat haast te hebben en bleef argwanend omkijken toen hij de oprit affietste. De rozenstruiken is hij vergeten.

‘Vreemd…’ merk ik tegen mijn broer op, ‘Shaun leek niet te weten dat hij hier de waterleiding heeft vervangen.’
‘Maar dat was Shaun niet.’ antwoordt hij, ‘Dat was John een Zuid Afrikaanse klusjesman die ik vorige week heb gesproken toen we in de pub waren. Hij lijkt wel een beetje op Shaun.’
De vreemde ontmoeting is mij gelijk kristalhelder. High van de verf, verdwaasd door alcohol of een combinatie hiervan is waarschijnlijk de oorzaak van mijn misverstand. Toch, voor rozengeur en vodka lime hebben deze man en mijn broer mij veel geholpen.

Categorieën: Gein & Ongein

6 reacties

arta · 17 juni 2009 op 07:11

Best een leuk verhaal, maar er staan wel wat fouten in. Verbaasd moet écht met een ‘d’ en het is ‘hij wil’ en niet ‘hij wilt’, bijv.
Doordat hij in ‘gein en ongein’ staat verwachtte ik een knallende uitsmijter, maar die kwam niet…

Mien · 17 juni 2009 op 15:55

Wees gegroet … is dit dezelfde schrijver?

Eens met Arta: leuk verhaal maar het leest niet vlot weg door wollig taalgebruik.

Tip:
Lees het aan jezelf voor voordat je de column inzendt. Dan merk je vanzelf waar het verhaal stokt.

Mien

axelle · 17 juni 2009 op 21:01

Mmmm… Qua grammaticale blunders heb ik hier geen opmerkingen over. Leest lekker weg. Dat primeert. Denk ik. 😉
Axelle

lisa-marie · 17 juni 2009 op 21:30

De titel vind ik goed gekozen.
Het kabbelt vind ik terwijl er toch leuke kwinkslagen in zitten.
En ik zat te wachten op een knallende uitsmijter vooral om de rubriek waarin je hem geplaatst hebt.

KawaSutra · 18 juni 2009 op 01:48

Niet echt een dijenkletser maar ik kan de lol er wel van inzien. Bovendien merk ik wel dat je met de nodige woordspelingen niet zomaar een verhaaltje hebt willen neerpennen.

LouisP · 18 juni 2009 op 10:26

M.X.

grenzen zijn onnodige beperkingen..
Bij zo’n stuk vind ik het jammer dat ik grenzen heb wbt het begrijpen of doorhebben van de grappige of leuke zaken die er ongetwijfeld in staan.
..eenzame hoooogte.., die snap ik en is erg leuk.
tja..een oprit kun je oprijden maar ook afrijden.
Ik vraag me af of je bij twee toiletpotten in huis meer toiletpapier verbruikt..
gr.
L.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder