Computerweduwe

Ondanks het feit dat ik de term nooit meer hoor, moeten ze er toch nog zijn; de computerweduwen.
Ik kom hun mannen namelijk regelmatig online tegen. Mannen die na het avondeten het liefst verdwijnen achter de pc en zich ongestoord terugtrekken in hun eigen werkkamer. De tijd die hij vroeger gezellig met zijn vrouw doorbracht is niet meer. Zijn bondgenoot en trouwe kameraad is de computer. Hij kan zich ontspannen achter het beeldscherm, hij heeft een brede interesse en zoekt van alles op. Van vakantiebestemmingen tot concerten, van techniek tot recepten. Én hij heeft het chatten ontdekt!

Waar hij eerst nog aarzelend deze eendimensionale vorm van communicatie instapte: inmiddels is er van aarzeling weinig meer te merken. Met verve stort hij zich op de nieuwe wisselende contacten die zich via het beeldscherm aan hem presenteren. Ook hij presenteert zich. Anoniem en blanco.
Niet gehinderd door zijn gesettelde status kan hij zich onder zijn nickname nog vrij voelen.
Hij is even geen vader, geen partner, geen werknemer. Hij is zichzelf.
Hij vindt het spannend. En spanning is iets dat ontbreekt in zijn huidige bestaan.
Het werkt zelfs verslavend. Steeds vaker, steeds langer zit hij achter zijn pc.

De spanning, de lust en de diepgang die hij lange tijd ook bij zijn vrouw vond, zijn langzaamaan vervangen door de zorg voor de kinderen, het huishouden en hun beider banen.
De verantwoordelijkheden die ze dragen hebben hun vrijheid fors gereduceerd en hetgeen ze zo graag wilden en nu ook hebben, lijkt niet bevredigend meer te zijn. Ze dreigen elkaar kwijt te raken in de hectiek van hun dagelijkse bestaan. Ze wisselen slechts nog functionele boodschappen met elkaar uit. Hij mist haar, maar weet niet hoe hij haar bereiken moet, ze heeft het zo druk met de kinderen meestal. Hij komt tegenwoordig op de vierde plaats bij haar, tenminste, zo voelt hij dat. Maar misschien moet hij haar, op zijn beurt, ook weer eens meer aandacht geven. It takes two to tango, per slot van rekening. Haar verrassen met een avondje theater of zo, daar gingen ze vroeger samen graag naartoe.
Vroeger, niet eens zo lang geleden.

Ze ligt, zoals zo vaak de laatste maanden, allang in bed wanneer ze hem stilletjes naast zich voelt glijden.
En ondanks het feit dat hij fysiek nog elke nacht nog naast haar ligt voelt ze dat hij geestelijk elders is.
Ze overziet in stilte haar leven en bekijkt de keuzes die ze gemaakt heeft. Keuzes waar ze ooit voor 100% achterstond. Keuzes die ze samen met hém heeft gemaakt, in betere tijden toen de toekomst zich nog vol onbegrensde mogelijkheden voor hen uitstrekten. Vol vertrouwen waren ze, in de toekomst en in elkaar. Onvoorwaardelijk was hun liefde voor elkaar, dachten ze toen. Dezelfde man is nu bijna een vreemde voor haar. Ze voelt dat hij haar ontglipt. Hij heeft geen aandacht meer voor haar en ze mist hem.

Ze neemt zichzelf eens kritisch onder de loep en beseft dat ook zij steken heeft laten vallen.
Ze is allang blij dat, wanneer de kinderen in bed liggen, ze even niets meer ‘moet’ en ze eindelijk wat tijd voor zichzelf heeft. De tijden dat ze extra haar best deed voor hem zijn al lang geleden. Ze hebben nooit meer een goed gesprek. En dat ze het druk hebben mag geen excuus zijn. Hij is haar partner, haar grote liefde en de vader van haar kinderen. Ze wil hem niet kwijt. Ze gaat het anders aanpakken. Ze zal weer eens uitgebreid koken voor hen samen, de kinderen uit logeren sturen, iets leuks aantrekken en de kaarsjes aansteken. Qualitytime is het sleutelwoord.

Ze gaat de strijd aan met de computer en ze hoopt hem (voor zich) te winnen!