“Morgen ga jij boeken. Wij brengen je naar Schiphol.” Het is feest en de vele glazen bier remmen mijn angst. Alleen op vakantie! Proost! Dit idee had ik al langer, maar de drempel van het reisbureau was mij te hoog. Zal ik aangeschoten binnenlopen? Dan durf ik wel. Daarbinnen kijken ze me vast vreemd aan. Alleen? Huh, is dat niet heel raar? In doemscenario’s ben ik heel goed.
Morgen is inmiddels vandaag geworden. Ik ben nerveus, maar loyaal aan mijn eigen belofte. Binnenkort zit ik alleen op het vliegveld, alleen in het vliegtuig, alleen op een Grieks eiland. Mijn hart bonst. Ik weet dat ik het niet kan uitstaan als ik niet durf. Daarom zet ik door. Ik herinner me een spreuk van Loesje: “Leven, het meervoud van lef.” Dan maar met natte oksels op reis.
De reisagente zucht diep. “Hoezo, niet naar wens? Je vertrekt overmorgen. Veel is al volgeboekt. Je hebt weinig keus!” Haar lippenstift is net iets te ver door geschminkt bij haar linker mondhoek. Het matcht goed bij de klonterige mascara en haar verwaaide kapsel. Ik kan ‘t niet laten om te grinniken. Ze vindt me vast geen leuke klant. Twee dagen voor vertrek stel ik allerlei hoge eisen aan mijn verblijf onder de Griekse zon. Natuurlijk weet ik waarom: mijn negatieve, angstige gedachten waarschuwen me dat ik beter thuis kan blijven. Ik durf niet, help. Stiekem hoop ik dat de vlucht al vol zit.
Touchdown! Met klamme handen klap ik mee. Het zal de adrenaline zijn. Als een warme föhn waait de wind over het eiland. Er hangt een heerlijke zoete geur. Bij mijn appartement is het ontvangst hartelijk en.. er staat een fiets. Top, ik ben graag actief. Met een koud biertje staar ik naar het groene glooiende landschap. De heuveltoppen zijn een magneet. Als klein jongetje klom ik altijd al graag. Fiets, bergen, zon. Prima ingrediënten.
Van fietsen word ik blij. Voor het eerst klim ik hoog de heuvels in en ervaar ‘de beloning’. Prachtige panorama’s, verlaten oude dorpjes en dan omlaag zoeven na het zware klimmen. Als een vogel zo vrij. Ik leer om met aandacht te kijken naar alles om me heen. Nu kan ik zelfs genieten van een eenzame rode klaproos, hoog op een berg. Het is echt waar dat alles mooier wordt als je er hard voor moet werken.
Een Griekse herder noemt me crazy tourist. Ik geef hem gelijk. Als ik hier zou wonen, nam ik ook de scooter. Maar nu ploeter ik graag. Ploeteren voor geluk. Lef, ik ben je dankbaar!
8 reacties
troubadour · 30 oktober 2015 op 14:11
Hoe ‘speel’ ik een succesvolle vakantie. Ik vind het allemaal te mooi, te glad, te gelikt. Wat zal hij zich eenzaam voelen, straks aan de bar..
Wel vlot geschreven..
Rob van Meer · 30 oktober 2015 op 16:39
Potverdorie Troubadour. Ik krijg jou niet enthousiast om ook meteen te gaan boeken? Zonder gekheid, het is goed om te lezen dat mijn beschreven passie voor fietsvakanties op de Griekse eilanden kan overkomen als ‘over the top’. Maar eenzaam aan de bar? Nee, soms wel tijdens het avondeten. Dat is minder leuk. Maar het went wel. En het weerhoudt me er niet van om jaarlijks weer andere eilanden te verkennen. Inmiddels vierentwintig keer een succesvolle vakantie moeten spelen voor de buitenwereld. Hopelijk gaat er volgende keer iemand mee. Wordt vervolgd 🙂
arta · 2 november 2015 op 10:06
Je schrijft lekker.
De overgang van alinea 3 naar alinea 4 komt voor mij te plotseling. Je schrijft over de angst voor klotsende oksels in het vliegtuig, maar slaat die stap vervolgens geheel over.
Zo te lezen, schrijf je wat geremd. Laat de lezer gewoon los en duik de diepte in.
Je kunt het!
Rob van Meer · 2 november 2015 op 18:15
Dank je! De stap van alinea 3 naar 4 gaat inderdaad erg abrupt. Kennelijk wilde ik de lezer iets te snel meenemen naar de vakantiebestemming. Als je mijn eerlijke verhaal wil weten: ik kreeg zowat een ‘nervous breakdown’ toen ik het reisbureau uitliep. Uiteindelijk heb ik mijn angst overwonnen en nu, zo’n twaalf jaar later, heb ik vakantieboeken vol foto’s en mooie verhalen. Bekenden zien me al als reisleider/fietsgids op een Grieks eiland. Leuk om over te dromen. Deze week (waarschijnlijk woensdag) een vervolg verhaal 🙂
Kim U. · 2 november 2015 op 19:25
Ik vind dat je ontzettend goed schrijft. Leuke humor, jouw stijl spreekt mij erg aan. Ook dit stuk vind ik erg mooi en voor mij herkenbaar want ook ik ben “al” twee keer alleen op pad geweest. Het geluksgevoel wat ik teruglees in dit stuk herken ik dus en ik vind het dan ook zeker niet over de top. Wel ben ik het eens met Arta vwb de te snelle overgang. Het ene moment zit je nog op het reisbureau en een regel later voel je de zwoele wind van Griekenland. Ging het altijd maar zo snel 😉
Rob van Meer · 3 november 2015 op 15:49
Dank je! Leuk om je reactie te lezen. Dit verhaal stuurde ik een tijd terug naar Metro voor de rubriek ‘Lef’. 400 Woorden was de max. Voor mijn blogpagina ga ik toch maar een alinea toevoegen dan 🙂
Dees · 2 november 2015 op 19:47
Leuk verhaal! Ik ging in mijn vrijgezellentijd wel alleen met mijn rugzak weg. Dat vond ik heerlijk. Alleen op vakantie ging ik nooit. Dat leek me te eenzaam. Nu zou ik het wel willen. Een week ik, strand en de stapel boeken die ik afgelopen jaar heb gekocht zonder ze te lezen.
Je schrijft fris en leuk. Het enthousiasme over het schrijven spat er vanaf. Dusseh laat de volgende maar komen.
Rob van Meer · 3 november 2015 op 16:46
Bedankt voor je reactie Dees. Ik kan prima alleen zijn. Maar alleen op vakantie gaan, was voor mij een hele stap. Het fietsen groeide in de loop van de jaren uit tot een ware passie. Steeds wat professioneler. Woensdag een vervolg 🙂