Crococun, een dierenasiel in Mexico

Afgelopen winter waren wij in Mexico en bezochten daar vlak bij Cancun een opvang voor verwaarloosde en zielige dieren. Crococun is een soort asiel met een zeer exotische bevolking. De Mexicanen schaffen dieren aan die totaal niet geschikt zijn om als huisdier te houden en die worden dan na korte tijd ‘gedumpt’. Bij Crococun doet men zijn uiterste best om, als het mogelijk is, de dieren na hun verblijf weer in hun natuurlijke leefomgeving terug te plaatsen. Wij wilden dit wel zien en zodoende beleefde ik een avontuur waar ik nog nachtmerries van heb…

Met een ander jong echtpaar met dochtertje kregen wij van de gids Raoul een rondleiding door het centrum. In de bloedhitte, gewapend met waterfles, camera en zakjes pinda’s, kregen we eerst wat schildpadjes, leguaantjes en ander klein spul te zien. Sommige dieren pakte Raoul op en dat mochten wij ook. De camera’s klikten wat af. Het formaat van het gedierte werd langzaam opgebouwd, want de leguaan die ik op mijn arm hield om mee te poseren, woog toch al gauw negen kilo, vertelde onze gids. Het monstertje was klam en glad, en ik was bang dat ik hem zou laten vallen. Mijn geliefde poseerde met enkele ongevaarlijke slangen, maar daar zag ik van af.

De pinda’s waren bestemd voor de apen die op bepaalde delen van het complex in de bomen hingen en wel vriendelijk overkwamen. Er waren echter ook apen, die zo volslagen gestoord waren gemaakt in het gezin waar ze in huis waren genomen, dat ze aan lange kettingen zaten. De bedoeling was dat ze elkaar niet konden bereiken, en ook de bezoeker niet. Het lukte één aap wel dit te doen en het kleine meisje werd ongenadig aan haar haren getrokken.

Onze gids gaf in vlot Engels overal uitleg bij. Na een bassin met kleine krokodillen en een met iets grotere krokodillen ontsloot hij een hek. Daarachter was een terrein met een plas water met een grote krokodil erin en in de brandende zon lagen er zo’n stuk of tien te sudderen. We liepen over een pad, aan weerskanten omgeven door een laag muurtje, en bekeken met huivering de meterslange gedrochten. Kwiek sprong Raoul over het muurtje en ging voor de krokodillen staan. Hij nodigde ons uit dit ook te doen: leuk voor een foto!

Natuurlijk wilde dit slimme blondje wel. Met mijn knie in een brace (vanwege gescheurde kruisbanden) strompelde ik over het muurtje en ging heel relaxt met mijn rug naar tien kroks staan om eens uitgebreid te poseren. Lieflijk en dapper glimlachte ik naar mijn man die enthousiast met de camera in de weer was. Tot ik achter mij een enorm geschuifel hoorde…

Vanuit mijn ooghoek zag ik Raoul een snoeksprong nemen. Achter mij hadden ze onder elkaar bonje gekregen en de hele bende kroks kwam en masse naar voren. Je hebt nog nooit een halve invalide zo snel over een muurtje zien duiken!

De rest van de dag had ik door de zenuwen behoorlijk last van Montezuma’s Revenge, en bracht die dus voornamelijk op het toilet door. Beelden van het hachelijk avontuur zijn er niet. Vastgelopen fotorolletjes kun je er namelijk beter niet zelf uitrukken…