In een dorpje in Duitsland viert de plaatselijke schuttersvereniging zijn 100-jarig bestaan.
Voor de kleine gemeenschap een geweldige festiviteit.
Uit twee buurplaatsen zijn schuttersverenigingen en de burgemeesters uitgenodigd.
Op het feestweiland staat een wagen met daarop het bestuur van de jubilerende vereniging,
de huidige schutterskoning en zijn familie en de drie burgemeesters. Zoveel notabelen bijeen doet vermoeden dat de schutterij een serieuze aangelegenheid is.
Van de campingbeheerder horen we later dat een bestuursfunctie als eervol wordt ervaren. De plaatselijke schutters komen in marstempo het terrein op. We verbazen ons dat het in die honderd jaar niet gelukt is te leren hoe je gelijk op moet te lopen.
Als ook de gasten onthaald zijn en iedereen zo’n beetje in het gelid staat opgesteld, start een officiële plechtigheid. Deze begint met een moment stilte om de leden, die dit jaar zijn overleden, te gedenken. Hieraan vooraf gaat het commando vaandels op en vaandels neer en ook die handeling gaat ongelijk. Het werkt ons op de lachspieren en ik krijg associaties met Bert Haanstra’s film “Fanfare”.
Na de stilte neemt de voorzitter het woord. Er klinken veel lovende woorden over het schietvermogen van een aantal leden. De bijdragen die de sponsors hebben geleverd en het feit dat veel dorpsgenoten een taart hebben gebakken om straks de koffie mee op te luisteren, wordt zeer gewaardeerd.
Het muziekkorps dat het marcheren heeft begeleid en de commandant van de plaatselijke brandweer, die het niet al te drukke verkeer tijdens het opmarcheren heeft stilgelegd, worden bedankt voor hun diensten.

Terwijl de voorzitter nog midden in zijn redevoering zit stapt een schutter uit de rij om bier te halen voor zichzelf en zijn kornuiten. Goed voorbeeld doet goed volgen en er gaan meer schutters richting bierwagen. De prijsuitreiking en de installatie van de nieuwe koning moeten dan nog beginnen.
Ondertussen vloeit het bier rijkelijk en begin ik te begrijpen waarom het marcheren en de handelingen, vaandels op en vaandels neer, ongecontroleerd verlopen.
Dat deze schutters raak kunnen schieten mag een wonder heten.

Categorieën: Reisverhalen

Ferrara

Wie sturen kan zeilt bij elke wind

7 reacties

Meralixe · 8 september 2011 op 20:13

Mooi sfeerbeeld maar mag ik het zeggen? Niet uw beste column.
Een beetje te vlak. Onder andere “Zalm” en “Doodzonde” hadden een onderliggende humor, eigen aan uw schrijven waar ik van hou. Deze keer mis ik dat een beetje.Volgende keer beter!!!( met vier uitroeptekenen en een :pint:

Mien · 8 september 2011 op 21:26

Aha, tradities die in ere gehouden moeten worden. Je hoeft niet zo ver te gaan hoor.
De schut is ook te zien in Brabant en Limburg am Maas, ja zelfs in d’n Belgique. En ook in beschonken toestand. Leuke column.

Mien

arta · 8 september 2011 op 22:06

Je zet weer een mooi plaatje neer, Ferrara!
😉

lisa-marie · 8 september 2011 op 23:13

ik heb genoten !

Ferrara · 8 september 2011 op 23:47

Mien, ik heb ooit eens op een andere vakantietrip een dergelijk feest in Schinnen mogen aanschouwen, dat was toch vele malen stijlvoller.

Ja hoor, dit is weer op de verkeerde plek beland.

SIMBA · 9 september 2011 op 10:51

Leuk sfeerbeeld inderdaad, maar dit is niet zoals het normaal eraan toegaat hoor! Een zichzelf respecterende schutterij of gilde begint pas te drinken nadat de wedstrijden gestreden zijn.

sylvia1 · 10 september 2011 op 10:04

Ja, de schut… Ik heb een aantal jaar in een gehuchtje gewoond zonder supermarkt maar wél twee gildes, de gruun schut en de rooi schut. Met de Kermis werd flink uitgepakt. Leuk perspectief, de waarneming van een toerist.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder