Daarheen en weer terug

Na een week of drie hier vergeet je als het ware de tijd. Je verliest de haast en vind de rust. Hoe standaard dat misschien ook klinkt, het overkomt je hier simpelweg. Door alle indrukken, de vele interessante mensen en dieren die je ontmoet, lijkt het soms een andere wereld. Wat engels met een accent dat neerlands bloed verraadt, sleurt je af en toe weer terug naar je geboorteland, 19000 kilometer verderop. Oh ja, ik ben hier niet de enige Nederlander realiseer je je dan. Soms word je overvallen door een licht gevoel van heimwee. Het enige wat ik dan kan doen is dat gevoel omarmen, vervolgens dooddrukken en weer vrolijk verder gaan. Een dag later. Voor mij openbaart zich een paradijselijk panorama dat zich met gemak kan meten aan elke strandscene uit Lost. Een gouden strand komt langzaam dichterbij. Ik vaar langs een heel klein eilandje. Drie zwarte vlekken zweven in alle rust onder mij door. Het zijn Stingrays en ik ben blij dat ik in een kayak zit. Door de opwinding schudt de Kayak vrolijk met mij mee. Een minuut of tien later trekken we de kayaks het strand op. Het is laagtij en na heel wat gezeul beginnen we met uitpakken. Ongelooflijk wat er allemaal in twee zeekayaks past. Drie backpacks, eten voor drie personen voor een periode van vijf dagen, een mobiele koker, vierpersoonstent, wandelschoenen en drie slaapzakken. Moet je eens bedenken wat er in drie zeekayaks past! We hadden er echter maar twee. We plaatsten de tent zo dicht mogelijk aan het strand. Dat was eigenlijk mijn idee. Ik dacht in mijn naieviteit dat je op zand beter slaapt. De volgende ochtend kwam ik daar met dikke ogen van terug. Het uitzicht was het slaapgebrek echter ruimschoots waard. Als ontbijt hadden we gedroogd fruit, een mueslireeppie en een kaakje. Ja, zelfs een kaakje! Serieus, na drie dagen kon ik geen droge pruim meer zien en het ontbijt kwam mij trouwens ook de keel uit… Een paar uur later, tijdens een hike door de bergen, kwam meneer Zonnesteek om de hoek kijken. De klootzak. De watertaxi moest mij uiteindelijk mee terugnemen want ik kon geen stap meer verzetten. Het is een raar gevoel. Binnen een kwartier tijd ben je bereid om iedereen achter te laten en midden op het pad in slaap te vallen en ter plekke te sterven in de doodsgrip van haar zonnestralen. Alhoewel ik misschien slechts uitgedroogd was. Ik werd gedropt in een klein dorpje en toen moest ik nog een hostel zien te vinden. Een hostel waar plaats was, moet ik erbij zeggen. Nog nooit heb ik zo van een warme douche en – maaltijd genoten als toen op die dag. Wat een hemels gevoel. Binnen een paar uur was ik opgeladen, had ik een volle maag en was ik enthousiast aan het vertellen over mijn avonturen in het Abel Tasman nationaal park. Droge pruimen wil ik echter, nu meer dan ooit, nooit meer proeven.