“Hey jij. Ja jij. Kom eens dichter bij als je durft. Ooooh ja, zie je het ook? Mmmm, lekker lezen!”
Net als ik trilden de autospeakers kort en hevig na van de zojuist uitgezonden commercial van ’s werelds grootste columnsite: Column XXX.
‘Geen enkele vrouw is onbereikbaar, zolang je haar maar echt wilt,’ heb ik ooit eens gehoord en ja, daar zit wat in. Wat ze er niet bij vertellen is dat de prijs die je moet betalen voor de mooiste vrouwen, de meest interessante vrouwen, nogal hoog is. Toen Samson’s kleine teen begon te tintelen had hij kunnen weten dat er iets niet in de haak was met Delilah en toch zwichtte hij voor haar charmes. Ook Julia bleek achteraf een drama queen met suïcidale neigingen.
Als iemand tegen mij zei: “de geest is sterker dan het lichaam!” betekende het meestal dat ik ergens mee moest stoppen of juist iets moest gaan doen, het is maar hoe je het bekijkt, en daar vervolgens geen zin in had. Dat werd dan nog verergerd door het toontje waarmee die zin werd uitgesproken.
Een zwarte, lege vlakte spreidt zich voor mij uit. Het is nacht en dus valt er niets te zien, maar dat geeft niet. Het ruisen van de zee op de achtergrond en de zwoele zomerbries die mijn gezicht aait is nu meer dan voldoende. Deze tijden van relatieve stilte gebruik ik vaak om alle indrukken in de voorraadkamer van mijn geheugen op te slaan. Ik vraag mij spontaan af hoeveel MB het zou zijn. Ik bedoel, als je de herinneringen in Mega Bytes kon uitdrukken. Aardig wat schijfjes bij elkaar.
Na een week of drie hier vergeet je als het ware de tijd. Je verliest de haast en vind de rust. Hoe standaard dat misschien ook klinkt, het overkomt je hier simpelweg. Door alle indrukken, de vele interessante mensen en dieren die je ontmoet, lijkt het soms een andere wereld.
