Oh thy verleiding

‘Geen enkele vrouw is onbereikbaar, zolang je haar maar echt wilt,’ heb ik ooit eens gehoord en ja, daar zit wat in. Wat ze er niet bij vertellen is dat de prijs die je moet betalen voor de mooiste vrouwen, de meest interessante vrouwen, nogal hoog is. Toen Samson’s kleine teen begon te tintelen had hij kunnen weten dat er iets niet in de haak was met Delilah en toch zwichtte hij voor haar charmes. Ook Julia bleek achteraf een drama queen met suïcidale neigingen. Leuk koppie hoor, maar niet iemand die je op haar tachtigste nog een potje ganzenbord ziet meespelen, gewoon omdat het zo gezellig is. Romeo was er blind voor en het werd hem fataal. Marcus Antonius maakte ook geen vrienden toen hij Cleopatra’s hoofd op een munt liet slaan, maar kan je hem dat kwalijk nemen? De man was verliefd. Oeps. Het einde van het liedje was dat hij vermoord werd en zij zelfmoord pleegde. Zo zijn er talloze liefdesrelaties te bedenken die begonnen als magisch sprookje maar eindigden in tragedie. Zelf raakte ik ook verstrikt in de tentakels van het monster dat verleiding heet. Ik begrijp die jongens gewoon.

Soms voel ik mij net de ster in mijn eigen middelmatige romantische komedie. Trouwens, vaak ben ik niet eens de ster, maar vervul ik slechts een bescheiden bijrol door zo nu en dan in mijn blote reet langs de camera te lopen. Op zo’n moment speelt mijn tegenspeelster de werkelijke hoofdrol in de film genaamd mijn leven. Mochten de metaforen je nu al de strot uitkomen dan raad ik je aan te stoppen. Mijn tegenspeelster behoort dan tot het soort vrouw dat ik in de eerste alinea al opsomde. Zo een die alle blikken automatisch naar haar toetrekt en deze opzuigt als een wolfpup, hunkerend naar moedertiet. Zoals jullie weten is een aandachtschenkende tepel niet onuitputtelijk en blijft deze al weer snel verschrompeld en leeggezogen achter. Natuurlijk, het geeft je een kick: ‘succes’ bij een vrouw waar de meeste mannen kwijlend en glijdend over hun eigen voorvocht naar toe kruipen en halverwege beschaamd en verslagen afdruipen als haar afkeurende blik hen bereikt. Ik zal je eerlijk bekennen dat ik ook tot die groep behoorde, want elke vent heeft nu eenmaal diep gewortelde behoeften die teruggaan tot de Steentijd. Regelmatig putte ik uit deze poel van gefossiliseerde hormonenpap, totdat ik doorhad dat het succes in essentie aan haar toegeschreven kon worden en ik het simpelweg voor lief nam.

Zo gek is het toch ook niet? Welke man zou niet ingaan op de verleidingen van een zeer aantrekkelijke vrouw mét humor, een zeldzaamheid op zich. Welke gezonde kerel zou niet zwichten voor de avances van een vroeg rijpe, maar verboden vrucht met een huidje zo zacht als fluweel en het kontje van een tienjarige jongen. Bestaan er überhaupt mannen die de toespelingen van een bloedmooie vrouw van middelbare leeftijd in de wind zouden slaan, alleen omdat ze getrouwd is en twee koters rond heeft lopen?
Ik hoop eigenlijk van wel, want je wordt moe van het telkens weer aan- en uitzetten van het geweten. Dat knopje weet ik inmiddels blindelings te vinden, maar ik krijg er RSI van. Ach, misschien is het gewoon een fase waar ik van mocht leren en genieten. Een tijdelijke zegen of vloek, wie zal het zeggen. Of ik ben gewoon hypocriet omdat ik het altijd probeer recht te praten en te laf ben om de waarheid onder ogen te zien: dat ik een irritant en onverantwoordelijk kutkind ben. Maar dat is vast ook gewoon een fase toch?. Vast wel. Misschien kom ik ooit de soulmate tegen die het woord ‘toekomst’ in mijn woordenboek weet te vinden en mij daarvan overtuigt. Tot die tijd is het lachen of doodgaan, leven of huilen en ondertussen schrijf ik rustig door.