Dakloze discoganger

De keren dat ik een disco of club ben binnengestapt zijn spaarzaam en toch ben ik een groot liefhebber van dansmuziek. Hoewel ik allergisch ben voor opgedofte mensen, ga ik uit mijn discobol van muziek die gemaakt is voor de dansvloer. Wat dat betreft lijk ik een beetje op de componist van de Beach Boys, Brian Wilson. Hij heeft nooit op een surfplank gestaan, maar liet zich wel door die sport inspireren. In 1977 gingen de deuren van [url=http://members.home.nl/studio54/nl/main.htm]Studio 54[/url] in New York open en sindsdien is elke discotheek daar een blauwdruk van. In de jaren ’70 is terrorisme (RAF, Molukse acties) en oorlog (Vietnam, Libanon) schering en inslag in de Westerse wereld. Maar aan het eind van het decennium komt er een kentering en lijkt iedereen vredelievend naast elkaar te kunnen leven. In die periode schieten discotheken waar iedereen kan dansen en plezier maken als paddestoelen uit de grond. In Nederland is Ferry Maat op de radio een voorvechter van discomuziek. In de VS is [url=http://www.nickysiano.com/]Nicky Siano[/url] een van de eersten die met zijn succesvolle club The Gallery de disco in New York introduceert. Mannen en vrouwen van allerlei pluimage komen er enkel en alleen om zich te vermaken en te luisteren naar opwindende muziek. Dj’s Larry Levan en Frankie Knuckles die jaren later de ‘house’ groot maken, beginnen hun loopbaan in The Gallery als opblazers van (dan nog cocaïnevrije) ballonnen.

[img align=left]http://www.generalmusikdirektion.at/studio74/images/laughinggas54.gif[/img]Als de deuren van The Gallery verzegeld worden door drugsproblemen van eigenaar Siano, borduurt Studio 54 op zijn succesformule voort. Ook hier is iedereen welkom en discomuziek lijkt barrières te slechten. Seksuele voorkeur en huidskleur zijn voor niemand een probleem. De dansvloer is wat Woodstock was voor jeugd uit de jaren ’60: een vredelievende verzamelplaats. Donkere, vrouwelijke zangeressen als Donna Summer en Gloria Gaynor worden voor het eerst wereldsterren. Maar door het succes komt er snel een keerzijde. Studio 54 wordt een exclusieve club die alleen toegankelijk is voor rijke en mooie bezoekers. Bernard Edwards en Nile Rodgers van Chic worden zelfs bij de deur geweigerd. Uit frustratie schrijven ze ‘Fuck off’. Later scoren ze er een wereldhit mee als ze de tekst veranderen in: ‘Freak out, le freak, c’est chic’ (‘Le freak’).

Door de vercommercialisering van de muziek en uitspattingen met drugs en seks in clubs krijgt disco een slechte naam. Er komt zelfs een letterlijk ‘disco inferno’, waar The Trammps in de film ‘Saturday night fever’ al over zingen, als dj Steve Dahl in 1979 in de rust van een football-wedstrijd mensen massaal hun discoplaten laat verbranden. De vrije geest lijkt weer in de fles te gaan als niet lang daarna Aids dood en verderf zaait onder homo’s en Ronald Reagan in Amerika en Margaret Thatcher in Engeland aan de macht komen. Discosterren verbleken of worden zelf het slachtoffer van Aids, zoals de flamboyante travestiet Sylvester en zijn toetsenist Patrick Cowley. Grote clubs krijgen problemen met de sterke arm en leggen een voor een het loodje, waaronder Studio 54. Discomuziek keert in de vroege jaren ’80 weer terug naar kleine zaaltjes. Jaren later komt disco vermomd als ‘house’ weer uit de loopgraven tevoorschijn, hoewel die muziek later vooral populair wordt onder blanke Europeanen.

Gek genoeg verandert aan het discothekenconcept dat Studio 54 zo berucht maakte nagenoeg niets. Nog steeds hebben veel discotheken, vooral op het platteland, een ronduit racistisch deurbeleid en zijn er belachelijke kledingvoorschriften om een schijn van exclusiviteit op te houden. Het is erg jammer dat de uitwassen van een bepaalde periode blijven bestaan en dat de idealen grotendeels zijn verdwenen. Gelukkig verschijnen er met de regelmaat van de klok cd’s waarop clubhits uit de bloeiperiode van de disco zijn staan, zoals op het net verschenen album ‘[url=http://www.soulshow-digitaal.nl/news.php]Ferry Maat’s soul show: saturday night grooves[/url]’. De nummers klinken nog steeds verwachtingsvol en optimistisch. Alsof elk moment alle wereldproblemen met knipperende lampjes opgelost kunnen worden of een leuk meisje verkering aan je kan vragen. Nu weet ik wel beter, maar het gevoel blijft hetzelfde.
[email]edkq@yahoo.com[/email]