Dans door het leven…

Van kleins af aan was mijn vader mijn idool en voorbeeld zoals voor veel kleine meisjes.
Als iemand mij vroeg met wie ik later wilde trouwen, was mijn antwoord steevast: pappa!
Toen ik groter werd en begreep dat dit geen optie was, antwoordde ik altijd: met iemand die is net als mijn vader. Ik herinner me dat wij allebei gek waren op dansen.
Ik leerde de wals en de tango, de cha cha en de foxtrot met mijn voeten op zijn voeten en we hadden het grootste plezier samen.

Als iets tegenzat in mijn jonge leventje, dan zei hij altijd: ‘meiske, dans door het leven dan lijken al je problemen kleiner. Dans in gedachten met mij en vindt daar steun in.’

Dit werd mijn tijdens mijn puberjaren en jonge volwassenheid, toen ik helaas weinig tot geen contact met hem had door de traumatische scheiding van mijn ouders, mijn levensmotto.
Het hielp meestal en het gaf me in ieder geval troost.

Jaren later hertrouwde hij met een lieve vrouw en, tegen de wil van mijn moeder, kreeg ik weer contact met hem en alle jaren van scheiding werden naar de achtergrond geschoven en het was weer als vanouds tussen ons.

Ik danste weer met hem, zowel in de huiskamer als op feestjes maar ook in onze manier van communiceren.

Mijn vader was een gelovige maar niet erg kerkelijke man en als grapje zei hij vaak: ‘Als ik naar de grote balzaal boven ga, dan zal ik daar op je wachten en openen we samen het bal.

Slechts enkele jaren hebben we nog samen gekend. Toen werd hij ernstig ziek en in een tijdsbestek van enkele weken veranderde hij van een vitale man in een broze en zwakke afspiegeling van zichzelf.

Hij was de laatste dagen niet meer echt aanspreekbaar door de morfine die ze hem gaven waardoor hij hallucinaties kreeg en het vele vocht in zijn longen waardoor praten bijna onmogelijk werd.

Op de laatste avond was ik in het ziekenhuis om afscheid van hem te nemen.
Ik voelde me intens verdrietig en machteloos en hij was buiten bewustzijn.

Ik zat naast zijn bed, hield zijn hand vast en haalde wat herinneringen op en zei: ‘paps, wacht op me in de grote balzaal boven terwijl ik hem kuste.

Alsof hij het gehoord had, fluisterde hij met moeite: ‘meiske, dans door het leven en dans in gedachten met mij dan zal ik altijd bij je zijn’

Dit is mijn mooie, laatste herinnering aan mijn vader en ik leef nog steeds volgens zijn motto.