Dante in de schoenwinkel

We staan aan een etalage te kijken. Drie schoenen kijken me aan met nietszeggende gespenogen. Zij kijkt en wijst, in de etalage en verderop waar gekeken wordt en gepast, kleinere en grotere maten worden gevraagd. Waar vrouwen passen, mannen en kinderen zich terugtrekken in een krant of strip, in MTV of de DVD van Cars. Af en toe opkijkend om de vruchten van de overwegend vrouwelijke pluk goed of af te keuren. Zij heeft die begerige ogen wanneer we de deur voorbij zijn. We gaan haar hemel binnen, mijn hel. De vertrouwde wandeling door mijn vagevuur is een routine. Ik betoon interesse, veins heftige emoties wanneer ik zie dat dat is toegelaten. Wanneer zij haar neus hoog optrekt, wijzend naar een paar slangenlederen laarzen of een exemplaar met bloemen en franjes. Ik wandel tussen dames die hinkend naar de spiegel paraderen, zichzelf iets goddelijker wanend. Het nieuwe exemplaar hiel hoger dan het vorige. Beatrice betreedt het aards paradijs op twee verschillende schoenen, denk ik .

Mij zeggen ze niks, bruin-hoog, zwart-mat, zwart-laag, rood-blinkend, ik zie gebruiksvoorwerpen. These boots are made for walking, that’s just what they‘ll do. Wel lees ik de connotaties, zorgvuldig, voel me een wetenschapper wanneer ik ongemakkelijk hoge pumps zie als kunstmatige beenverlengers. Ik weet hoe die dingen werken, waarom vrouwen zichzelf de marteling aandoen. Maar dan is die krant interessanter en mijn benen voelen ook een beetje moe van het slenteren. Zij zal me weten te vinden als er gekeurd moet.

Een hard ritmisch tikken op de parketvloer haalt me uit de voetbaluitslagen. Een flard tekst uit een nummer van één of ander one-hit-wonder van enkele jaren terug boort zich met ongekende kracht in mijn hersenpan. A short skirt and a lonnnng jacket echoot het aldoor. Het zijn de enige woorden die zijn blijven hangen, de rest van de songtekst is vervaagd, maar ik vermoed dat er ook sprake moet zijn geweest van schoenen. Rode pumps, weet ik wel zeker, nu ik het zo zie.

‘Staren is onbeleefd’. Ze is achter me opgedoken, bordeaux laarsjes laten mijn netvlies trillen. Ik begin mijn tocht door de concentrische hellecirkels. ‘Mooi’, zeg ik. Daarmee een verdere afdaling uitstellend.
‘Ik zag het. Wat vind je van deze?’. Cirkel vier toont zich in al zijn wreedaardigheid.
‘Mooi’, herhaal ik. De fout dringt tot me door. Zomaar mooi is te neutraal in deze fase van de ondergang. ‘Ze staan je als gegoten’, probeer ik te redden wat er te redden valt. Te gemakkelijk. ‘Waw’, een laatste, welgemeende poging.
‘Toch nog even verder kijken’.

Judas Iskariot lacht als ik zie dat hij de krant die ik zat te lezen openslaat. Hij heeft alles gezien en gehoord, realiseer ik me. ‘One of these days these boots are gonna walk all over you’, glimlacht hij. Ik ben het met hem oneens.