Mijn auto heeft een grote kras en een enorme deuk. Hij stond op een gracht geparkeerd en is door een onbekende aan de zijkant zwaar beschadigd. Een paar duizend euro schade aan een auto die een paar duizend euro waard is. Er is geen briefje achtergelaten en ook geen andere melding gedaan. De vakterm voor zoiets is “zwaar klote”.

Ik ben kwaad op de onbekende die het gedaan heeft, zeker omdat het door een vrachtwagen of aanhanger lijkt te zijn veroorzaakt, en dat zijn meestal bedrijfsvoertuigen met een prima WA-verzekering. Dus dan roep je uit “Dat doe je toch niet?”

Je eerste reactie is verbijstering, daarna gaat het bloed koken. Die eikel! Dit is met zo’n geweld gebeurd, dat merk je toch? Dan rij je toch niet zomaar door? Dan ben je toch ronduit asociaal? Slecht opgevoed? Moreel onderontwikkeld?

Het is een bewijs, dat onze samenleving hard achteruit kachelt. We malen uitsluitend nog om onszelf. De pijn die je een ander aandoet is niet van belang.
Door slechte opvoeding, slecht onderwijs, en door een gebrek aan moreel gezag van de politiek wil niemand meer verantwoording dragen voor zijn eigen handelen. Dat hoeft ook niet, want de samenleving houdt angstig afstand en mensen houden schijterig hun mond. Bang voor de overtreder, of uit onbeschofte luiheid.

Ja mensen, het is heel erg met ons gesteld. De politie doet niks, en als ze al wat willen doen, dan kunnen ze niets, omdat het niet mag, of omdat er te weinig mankracht is. Ambulance- en brandweerpersoneel durft niks meer, want ze krijgen stank voor dank en worden gehinderd en mishandeld.

Oh, wat een vreselijk land is dit toch! En wat zijn we zelf toch moreel boven dat schorem verheven! Zelf rijden we nooit weg, als we een bumper van een andere auto een krasje bezorgen en er is niemand te zien. Bovendien was het al een oud barrel, met krassen aan de andere kant. Of juist een hele dure wagen, dus die heeft toch geld genoeg. Of je hebt net je creditcardafrekening van die maand gehad en er moet nu toch echt even op het geld gepast worden, dus de schade vergoeden komt eventjes niet uit.

Er is wel een getuige, maar waar bemoeit die stomme trut zich eigenlijk mee? Het is toch niet haar auto? En anders laat ik wel een briefje achter, maar natuurlijk niet met mijn echte naam en telefoonnummer.

Ik praat niks goed, integendeel. Ik ben echt boos op die gast. Maar ik ben wel een realist, die probeert zonder oogkleppen de wereld in te kijken. En dan zijn we in Nederland nogal willekeurig. Vies willekeurig zelfs, in onze verontwaardiging. Volledig principiele mensen zijn levensgevaarlijk, dus ik moet er soms een beetje blij mee zijn. Maar als ik het verschil bekijk tussen ‘wat ik zou doen als iemand…’ en ‘wat ik zou doen als ik’, en de werkelijkheid, dan is het wel een indrukwekkend groot, gapend gat.

En zelf ben ik ook schuldig, op zijn minst aan immorele overdenkingen. ‘Ik zou natuurlijk niks kunnen zeggen…’ ook in mij schuilt een schoft. Moet het je dan zelf overkomen om op het rechte pad gezet te worden? Of wordt je er juist defaitistisch en gedesillusioneerd van? De gedachte ‘Pleur op, ze denken ook niet om mij!’ ligt op de loer.

En zo brengt een stomme aanrijding met mijn geparkeerde bolide mij in morele vertwijfeling, terwijl de dader er misschien geen minuut korter door geslapen heeft. Laten we het er maar op houden, dat het goed is voor mijn persoonlijke ontwikkeling.


Rvpcc

Ruben van Praagh (1978) is schrijver. Naast essays en columns schrijft hij ook voor bedrijven; van training tot business plan. Ruben komt uit Utrecht, is getrouwd en heeft vele interesses, waar hij ook over schrijft. Dit zijn, bijvoorbeeld, astronomie, economie, maatschappij & politiek, auto's, muziek, en gedragswetenschappen.

4 reacties

Mien · 18 juni 2015 op 07:45

De maandopdracht van juni zorgt ervoor dat ik in alle columns spreekwoorden zie. Wat je niet wil dat jou geschied … Met de staart tussen … Niet thuis … Van een mug … De boel … De druiven … Langs je koude kleren … Enfin te veel om op te noemen.
Zo komt de column ook over. Te veel. En wat als de ‘dader’ een bekende is … ? Die optie mis je nog. Maar … zo’n gebeurtenis blijft zuur en haalt bloed onder …

troubadour · 18 juni 2015 op 08:16

De column technisch; Wat over de top.
Reactie op inhoud; Ik schrijf op een briefje mijn juiste naam, adres en telefoonnummer. Mijn klootzak zijn uit zich weer in andere zaken.

elmendes · 18 juni 2015 op 12:34

Technisch: Het stukje vanaf Ja mensen tot er is niemand te zien zou je weg kunnen laten, evenals de zin over de getuige. Je maakt dan sterker je punt en blijft bij de kern.

Inhoudelijk: herkenbaar en een mooie combinatie van kritiek (verhuftering), mensen aan het denken zetten en toch een lichte, positieve afsluiting.

    Meralixe · 18 juni 2015 op 13:35

    Hm elmedes, mooi gedurfd dat u reeds reageert op de columns van anderen zonder jezelf eens te laten zien, lees, ook eens een column in te sturen. Of, is er eentje onder weg? Ik kijk er naar uit. 🙂
    En Rvpcc, nee, ik heb u nog geen welkom geheten op de site. Bij deze, welkom op column x. 🙂
    En dan de column.
    Na twee alinea’s is de lezer zowat op de hoogte van het voorval. Daarna boom je nog wel wat door en laat je je ongenoegen wel zeer duidelijk blijken maar erg veel wordt er niet meer aan toegevoegd…
    En, ik heb zo ’n beetje het vermoeden dat je schrijft zoals je spreekt en daar moet er dan toch een verschil in gemaakt worden hoor. Er zijn statistieken gemaakt waarin men beweerd dat er bij een gesprek wel 30% van de informatie doorgegeven wordt via de lichaamstaal. Bij het schrijven is die lichaamstaal uiteraard niet aanwezig. Vandaar de noodzaak aan een andere schrijfstijl. Snap je? :rotfl:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder