De bloemetjes buiten zetten?

Het einde van het jaar komt al weer in zicht en ze vallen weer, de blaadjes. En dan niet alleen de blaadjes van de bomen, maar ook die van de inmiddels verwelkte bloemen van de plaatselijke bloemencorso.
Het najaar doet zijn intrede en niet alleen de natuur laat alles los, maar ook een aantal mensen gaat los. Voor de één de aanloop naar de gezellige donkere dagen voor kerst, voor de ander een donkere periode die de toch al
aanwezige eenzaamheid versterkt.
Het lijkt zo vanzelfsprekend, de komende gezellige dagen met je familie, samen eten, drinken en plezier maken. Echter voor
een aantal mensen is dat niet zo van zelfsprekend. Voor hen staan deze najaarsdagen in het teken van een toenemende mate van
in zichzelf keren.
De nachten worden langer, de momenten van piekeren frequenter en gemis van gezelligheid groter. Alle ingrediënten voor
een pracht van een najaarsdepressie.
Nou is pracht in deze betekenis niet een vorm van mooi, prachtig, maar één van de aankondiging van een mogelijk komende
gebeurtenis die voor de betrokkene op een drama uit zou kunnen lopen.
Het piekeren kan doorslaan naar totaal verlies van contact met de buitenwereld en de uiteindelijke beslissing zichzelf te
beroven van het leven. Op zo’n moment kan zelfs een aardappelschilmesje een potentieel zelfmoordinstrument worden.
Bekend zijn de verhalen op het web waar mensen voor hun camera contact zoeken met de buitenwereld. Hun schreeuw om
contact, aandacht en vriendschap gaat vaak verloren in genadeloze bitjes en bytjes van het World Wide Web. Maar zo af en toe is er
een luisterend oor, iemand die de juiste signalen oppikt en er op tijd bij is om het zoveelste sensatiefilmpje op internet
te stoppen. Niet alleen dit sensatiefilmpje zal niet verschijnen, maar ook het laatste beetje eigenwaarde van de
betrokkene wordt gered.
Het najaar, een tijd van bezinning, het versterken van onze interne antenne, aandacht voor een ander.
Het wordt tijd om samen de bloemetjes buiten te zetten.