De Breezerslet-Mythe

Een jaar of vijf geleden begon de ‘breezerslet’-generatie door te slaan in Nederland. De definitie die door de media gegeven werd aan een bepaald slag meisje. Het was volgens velen een excessief gevolg van het seksueel liberalisme. De waanzin en sletterigheid van vrouwen sloeg steeds verder door in de gecorrumpeerde, westerse samenleving. De breezerslet werd gedefinieerd als meisje met gezinsproblemen. Ze was losbandig en uitte haar onzekerheid door de slet uit te hangen voor zelfbevestiging. Zij zou in het uitgaansleven voor de prijs van één Barcardi Breezer seksuele handeling verrichten, met welk persoon dan ook.

Dit klonk als muziek in mijn oren en daarom besloot ik in volle euforie mijn zoektocht naar de ultieme Breezer te starten. Op mijn vijftiende zette ik mijn eerste stappen in het uitgaansleven, verkerend in de illusie dat er in elk café, discotheek en club breezerslets rondhuppelden die maar al te graag prille jongens pijpten voor een consumptie. Op een random zaterdagnacht besloot ikzelf de proef op de som te nemen. Ik slenterde met wat makkers naar de lokale club om daar de notoire breezerslets te hosselen. Eenmaal binnen, merkte ik op dat het vrij rustig was. De deejay deed moeite om de soepele plaatjes aan elkaar te draaien en op de dansvloer was de sfeer gemoedelijk. Nadat ik bier besteld had, richtte ik mijn vizier op een groep dames die bij de hoek van de dansvloer stonden te kissebissen. Dit zouden wel eens breezersletjes kunnen zijn, dacht ik onwetend. Ze droegen korte rokjes, veel make-up, hadden allen blond haar en een hoerig uiterlijk. Nu aanspreken, vragen of ze een Barcardi Breezer willen en je dan laten pijpen op de wc, dacht ik bij mezelf. Easy Peasy. Op nonchalante wijze liep ik op het addergebroed af, tikte één van de dames op de schouders en zei smooth: ‘Hello, Ladie, zin in een Breezer?’ Ze keek verbaasd op en knikte langzaam met haar hoofd. ‘Krijg ik dan wel een pijpbeurt?’ vroeg ik subtiel erachter aan. Met een blik alsof ik gevraagd had of zij in was voor een trio met twee berggeiten, liep ze van me weg. De rest van de groep keek mij ook aan alsof ik een gestoorde psychopaat was, ontvlucht uit het gekkenhuis. Dit kwam mijn ego niet ten goede. Ik snapte niet wat er aan de hand was. ‘Dit is toch de normale gang van zaken,’ overdacht ik in mezelf, ‘wat heb ik fout gedaan?’

Ik gaf niet op en ging er vanuit dat ik per ongeluk een minder gewillig meisje had aangeproken. Vijftien minuten later probeerde ik het nog eens bij twee meisjes, die door middel van twee rietjes uit één Barcardi Breezer-flesje nipten. Ik ging naast ze staan. ‘Dag, dames,’ zei ik welbespraakt, ‘ zin in nog een Breezer?’ – ‘Ja, ja, geef!’ schaterden ze volmondig.’ – ‘Eerst pijpen?’ vroeg ik weer op subtiele wijze. Ze trokken simultaan een vies gezicht en schreeuwden: ‘Iellll! Flikker op, viespeuk!’ Met de staart tussen de benen liep ik angstig naar de andere kant van de club. Ik wist genoeg: de breezerslet is slechts een mythe.