De dag dat alles veranderde…..

Op een gewone zaterdagochtend zat ik zorgeloos achter de computer, zomaar wat onbelangrijk, nietszeggend nieuws te lezen. Met mijn rechterhand rommelde ik wat aan mijn haar, links stond een kopje koffie…
Ik moet nu gelijk iets rechtzetten! Het is namelijk zo dat ik op dat moment alleen maar DACHT dat het een gewone zaterdagochtend was en over het nietszeggende nieuws dat ik toen aan het lezen was, moet ik eigenlijk vertellen dat het nietszeggend en onbelangrijk was op DAT MOMENT! Op dat moment BESTOND er namelijk nog zoiets als: “nietszeggend onbelangrijk nieuws” en als tegenhanger had je dan “belangrijk en veelzeggend nieuws” en in extreme gevallen zelfs “erg belangrijk en alleszeggend nieuws”. (maar alleen als het erg belangrijk en alleszeggend was)
Nooit had ik kunnen vermoeden dat een paar uur later termen als “belangrijk nieuws” geen enkele waarde meer voor mij zouden hebben en dat in plaats daarvan al het nieuws voortaan zinloos en onbelangrijk zou zijn. Geen enkele gebeurtenis zou er ooit nog toe doen, niets dat mij nog zou kunnen schokken….Goed, ik zal proberen verder te vertellen ook al beginnen mijn handen nu al weer te trillen…..

Terwijl ik dus achteloos met mijn rechterhand in mijn haar zat dacht ik ineens:”ik moet de tondeuse weer eens pakken want mijn haar wordt lang….” BOEM! Er ging een enorme schok door me heen! Ik hoorde dat laatste woordje vanuit mijn onderbewustzijn als een bijna profetische boodschap door mijn hoofd dreunen:” lang…lang…lang…lang”.
Ik heb later nog weleens teruggedacht aan dat moment en ik ben tijdens die ene seconde waarschijnlijk buiten mijzelf getreden en daardoor instaat geweest om mijn bewustzijn te verhogen naar een heel ander niveau, ver buiten het bereik van de normale mens.
Want, (zo besefte ik) wanneer is je haar lang? WIE bepaalt dat? En HOE bepaal je dat? Waar zit de magische grens? Heb je de ene dag nog kort haar en noem je het de volgende dag doordat je haar ’s nachts een halve millimeter is gegroeid ineens lang haar? Mijn hart begon sneller te kloppen want ik begreep dat ik iets belangrijks op het spoor was. Je hebt natuurlijk ook nog “half lang haar”, bedacht ik me. Maar daarmee is het niet opgelost! Want stel, mijn haar is te lang voor “kort haar” en te kort voor “half lang haar”. Wat heb ik dan? Gevorderd kort haar? Of aankomend half lang haar? Of iets van lang-achtig half kort haar? Ik hapte naar adem en moest mijn best doen om niet in paniek te raken. Ik deed de gordijnen dicht, bang als ik was dat een toevallige voorbijganger de vibraties in huis direct zou opmerken. Dit was groot! Groter dan alles dat ooit ontdekt was! Maar hoe nu verder? Wat moest ik doen na een ontdekking, zo onvoorstelbaar belangrijk dat de waarde ervan tot op de dag van vandaag nog steeds niet volledig tot me doordringt?

Instinctief greep ik naar de telefoon en belde de politie.
“NEE! Sufferd!!”, schold ik tegen mezelf en gooide gauw de haak erop. De politie is helemaal niet getraind op dit soort situaties. Ze zouden zeer zeker bezwijken en in het hele land (en ver daarbuiten) zou paniek uitbreken… Maar wie dan wel? De binnenlandse veiligheidsdienst? De koningin? De minister-president?
Ik bleef op mezelf in praten met dingen als:”Blijf kalm! Je bent een man. Een echte man laat zich niet leiden door angsten”.
Het was zwaar, want ik realiseerde me maar al te goed dat het lot van de wereld volledig afhing van de beslissingen die ik de komende minuten zou nemen…

Ineens wist ik het! Ik moest naar de kerk gaan en praten met de pastoor! De pastoor was veel gewend, kreeg hulp van boven en had bovendien zwijgplicht. Ik trok dus snel donkere kleren aan en klom uit het raam (Onder deze omstandigheden was het uiteraard niet verstandig om de voordeur te gebruiken). Ik nam een sluiproute naar de kerk en lette er goed op dat ik niet werd gevolgd.

Buiten adem stapte ik de kerk in. Er liepen zo’n 10 mensen binnen en achterin was de pastoor aan het rommelen met wat kaarsen. Ik liep naar hem toe en fluisterde in zijn oor dat ik direct moest biechten. Hij keek me aan en begreep meteen dat het ernstig was. “Kom mee”, was het enige dat hij zei. We namen plaats in de biechtstoel en ik begon te vertellen wat ik had ontdekt. Direct trok hij bleek weg. “Wacht even”, fluisterde hij. “Dit is groot…heel groot”. Hij verliet de biechtstoel en stuurde de overgebleven mensen de kerk uit. Daarna deed hij de deur op slot en nam weer plaats in de biechtstoel. Ik ging verder met mijn verhaal en ik hoorde hem hijgen van spanning en ingehouden angst. Even twijfelde ik of door moest gaan. Hoeveel mocht ik van een mens vragen? Ik haalde diep adem en besloot mijn verhaal af te maken. Een onverstandige keuze bleek al snel, want juist toen ik mijn laatste woorden had gesproken greep de pastoor naar zijn borst en viel dood op de grond. Hij had de omvang van dit vraagstuk begrepen (of op zijn minst deels) en de impact daarvan niet kunnen verwerken..
“Oen!” dacht ik bij mezelf. “Onvoorzichtige idioot!” Natuurlijk had ik moeten weten dat je niet zomaar iemand zonder voorbereiding kunt confronteren met de grootste ontdekking sinds het bestaan van de mensheid! Ik, met mijn onmenselijk flexibele geest had daar al moeite mee. Hoe had ik nou kunnen denken dat een gewone burger (ook al ging het hier om een man van god) dit zou kunnen overleven?

Terneergeslagen liep ik naar huis en nam toen een belangrijk besluit. Ik moest deze ontdekking voor mezelf houden. Dit was veel te groot. Ik had een enorm probleem naar de oppervlakte gehaald, maar in de verkeerde tijd. De mensheid was er nog niet klaar voor. Het was alsof je de oude Romeinen ineens confronteerde met een ruimteschip……
Over 1000 jaar zal men spreken van:”de tijd voor die zaterdag” en “de tijd na die zaterdag”. Maar nu nog niet…
Mijn weg naar huis vervolgende (gebukt onder mijn enorme last) zie ik overal mensen met allemaal haar, van verschillende lengte, gewoon hun dagelijkse dingen doen. Zorgeloos en zich niet bewust van de afgrijselijke realiteit die als het zwaard van Damocles boven hun hoofden hangt….