De Digitale Wereld (schrijfwedstrijd)

Een columnwedstrijd! Hoe verzinnen ze het? Ik zie het al voor me: allemaal columnisten, groot en klein, jong en oud, maar met allemaal dezelfde missie en moordlustige blik in hun ogen. Met hun pen in de aanslag trotseren ze het slagveld en storten ze zich in de digitale wereld. “Zij, die zullen sterven, groeten u. Want wij zullen schrijven tot de dood erop volgt.” Oftewel een massamoord, de 3e WO breekt uit, volslagen krankzinnig. Hier doen alleen psychisch onstabiele wezens aan mee. Dus deze kans kon ik natuurlijk niet laten liggen.
Hier lig ik dan in bed in mijn berenpyjama, kladblok van de Hema en lichtgevende gelly roll pen met trilfunctie. Het enige wat ik nog mis is een bron van inspiratie. De digitale wereld… Het klinkt als muziek in de oren.
Opeens besef ik dat die muziek onder me bed vandaan komt. Ja hoor, de muizen spelen muziek als de katten van huis gaan, of hoe dat spreekwoord ook mag zijn. Ik grijp m’n plantenspuit met water en rattengif en begin als een wilde onder me bed te spuiten. Als ik opeens een doorweekte mobiel zie met de woorden “1 gesprek gemist” kom ik tot de conclusie dat het geen muizen met ghettoblaster waren, maar dat ik door een of ander gestoord schepsel werd gebeld.

Digitale wereld…er schiet me helaas nog niks te binnen, dus ik grijp m’n inmiddels opgedroogde mobiel weer en zeg tegen hem “Linda”. Hij herkent me stem en verbind me automatisch door met m’n optimistische, altijd zo vrolijk zijnde vriendin. Ze is dol blij wanneer ze m’n stem hoort. “Jij bent ook echt ziek in je hoofd he! Me zo laat nog wakker bellen! Als je het nog is waagt om me lastig te vallen dan kun je dit van me krijgen idioot!”.
Ach gut, ik krijg meteen een lieve foto opgestuurd. Het blijft me steeds verbazen dat haar Nokia nog steeds niet is ontploft. Daar staat opeens een vogelverschrikker in een nachtjapon op de foto met een middelvinger naar me opgestoken.
Dus ik sms meteen terug: “schat, ik wil je gerust vingeren, maar kan het ook morgen? Ik moet eerst nog even een columnpje afschrijven.”

Zit eraan te denken om een dvd-tje te gaan kijken, maar bedenk me al snel bij de aanblik van m’n pc. Zo’n aantrekkelijk beeldscherm is toch heel wat beter dan een fotomodel. Oke, een beeldscherm heeft dan wel geen cup D, maar met een beeldscherm mag je tenminste wel altijd mee spelen zonder dat je een klap in je gezicht krijgt.
Al snel heb ik mijn slachtoffer gevonden op msn. Brenda is altijd wel in voor een geintje. Ik klik op haar naam en vraag direct of ze geil is en even gezellig langskomt om me te verwennen. Als ik opeens een uitnodiging krijg om mee te kijken met haar webcam met ingebouwde microfoon, schieten me meteen wilde fantasieën te binnen over een striptease en het geluid van oorverdovend gekreun. De hormonen gieren als een tornado door mijn lijf en schreeuwen “wij willen tieten zien”! Net wanneer m’n broek op uitbarsten staat, knipt de cam aan en zie ik tot grote verbazing een 2 meter lange, spierbundel zitten met een honkbalknuppel die schreeuwt: “Zal ik je eens komen verwennen met deze knuppel? Ik sla je de grond in jij miezerige strontvlieg en ik ruk je rechterhand eraf zodat je voortaan helemaal nergens meer van kan genieten!”

Ik kruip weer m’n veilige bed in en probeer het hele voorval snel te vergeten. Uiterste concentratie en inspiratie is nu van levensbelang voor me column.
Maar mijn eetlust is ook nog van levensbelang en gooi een pizza de oven in. Wanneer ik m’n pas gekochte telescoop zie, kan ik de verleiding niet weerstaan om een blik te werpen op al die glinsterende sterretjes in de hemel. Maar dan zie ik aan de overkant nog een licht branden en zie ik twee parende mens wezens. Het is misschien wat onbeleefd om ze zo te begluren, maar ja, ik heb ook zo m’n behoeftes. Helemaal doordat die striptease van net niet doorging.
Dan hoor ik opeens het vertrouwde geknars van m’n fax. Fax? Welke gek stuurt me om deze tijd nog een fax? “Vuile gluurder! Als ik je nog een keer betrap, dan is straks mijn vuist het laatste wat je ooit zult zien.”

Hier lig ik dan weer in bed in mijn berenpyjama, m’n kladblok van de Hema, m’n gekleurde lichtgevende gelly roll pen met trilfunctie en mijn overheerlijke pizza. Ik zou natuurlijk Linda kunnen bellen in de hoop dat zij nog wat ideetjes heeft voor een column over de digitale wereld. Maar ja, ik wil liever geen vrouw wezen met een bijl in haar handen voor me deur, dus ik geef de moed maar op.
Ik heb nog steeds geen flauw idee wat te schrijven. De digitale wereld is toch wat te hoog gegrepen voor me. Voortaan hou ik het wel bij geiten wollen sokken van m’n oma.