De eenzame klompen

Met opgetrokken schouders en zijn kraag omhoog loopt een man over de dijk. De motregen maakt, samen met de klonten klei van de tractorbanden, de weg vies en glibberig. Onverwachts neemt hij een aanloopje en schopt in de herfstbladeren langs de kant van de weg. Geschrokken stuiven roodgepluimde fazanten, luid kakelend, uit de struiken. De schapen in het weiland kijken op maar gaan even daarna gewoon weer door met grazen. Voorovergebogen met hun groen gestempelde kontjes in de lucht en op hun ellebogen in het koude gras. De man rilt, alleen al bij het idee.

[i]Tringgg, tringgg[/i], De mooiste Moeder van heel Zuid-Beveland fietst voorbij. Anders dan gewoonlijk heeft ze haar lange blonde haren los. Met van die leuke kleine slagjes die je krijgt als je nat haar laat drogen in een vlecht. Hij hoopt dat ze omkijkt om zo haar gezicht even te kunnen zien. Maar dat doet ze niet. Kort daar achter volgt haar evenbeeld op een klein roze fietsje. Verderop, ter hoogte van de boerderij van Johannes de Roo, kijkt ze toch nog even om. Ze waarschuwt haar dochtertje voor iets dat midden op de weg ligt.

Als de man de woning van Johannes nadert, valt het hem op dat het huis in een verre staat van ontbinding verkeert.
Aan de zijkanten van het dak ontbreken hele rijen dakpannen en het houten beschot eronder is grotendeels verrot. Onder het gewicht van gras en onkruid heeft de dakgoot het begeven en hangt vervaarlijk naar beneden. Daaronder zijn de muren groen uitgeslagen van de algen en het vocht. De luiken hangen scheef en sommigen zijn zelfs helemaal verdwenen. Recht voor de dichtgewoekerde tuin ligt iets op de weg.
Het zijn een paar klompen. Eenzaam staan ze daar. Netjes, naast elkaar, midden op de weg. De man kijkt opzij. Achter de vuile ramen is het donker en de oude Peugot van Johannes staat er niet.
Voor de veiligheid zet hij de klompen voorzichtig aan de kant en loopt in gedachten verder. Een kwartiertje daarna loopt hij het dorp in en ziet na de eerste rij huizen het parkeerterrein van de supermarkt. Voor de ingang is wat aan de hand. Daar staat de auto van Johannes. Nieuwsgierig versneld hij zijn pas. Er heeft zich een klein groepje mensen verzameld. De mooie blonde Moeder is er ook bij. Met haar rode wangetjes staat ze druk te praten. Ze maakt gebaren en wijst in de richting van de dijk.

De portier van de auto staat open en Johannes zit achter het stuur, een kwart slag gedraaid, met zijn benen naar buiten. Hij heeft zijn blauwe overal aan en grijze geitenwollen sokken aan zijn voeten. Verdwaasd kijkt hij om zich heen en vertelt dat hij, om beter te kunnen autorijden, zijn klompen heeft uitgedaan.