De gehaktbal in de vegetarische spaghetti: The Break-Up

Ken je dat gevoel dat je krijgt wanneer je in een situatie beland bent waarin je volkomen niet op je plek bent? Een volledige buitenstaander die door een gruwelijke inschattingsfout of onvoorziene omstandigheden daar terechtgekomen is waar buitenstanders zeer weinig tot helemaal niets te zoeken hebben? De naaldhak tussen de teenslippers, de giraffe tussen de krokodillen, de gehaktbal in de vegetarische spaghetti? Nee? Geen enkele herkenning? In dat geval wil ik je een sterke film aanraden: The break-up. Een werkelijk krokodillen-tranen-trekkende komedie, en dan dus vooral niet omdat ie zo grappig is.

Een vriend van me en ik hadden besloten een ‘filmpje te pakken’ en moesten daarbij kiezen tussen drie films die onze strenge selectie hadden overleefd: De spectaculaire verfilming van Dan Brown’s Da Vinci Code; een thriller over gas, olie en machtsspelletjes genaamd Syriana en dus The break-up – een comedy met Vince Vaughn en Jennifer Aniston over een stel wat ruzie krijgt en uit elkaar gaat. De Da Vinci Code viel vanwege het tijdstip af. We sloegen de trailers van Syriana en The break-up erop na, en besloten voor laatstgenoemde te gaan, omdat we zin hadden in een komedie. Dat hebben we geweten.

The Break-up bestaat uit een aaneenschakeling van ruzies, die zonder aanleiding of ontknoping leiden tot meer ruzies, die op hun beurt weer nergens toe leiden dan andere ruzies. De humor in deze film moet gezocht worden in de cynische opmerkingen die man en vrouwlief elkaar met atletische behendigheid toewerpen, maar tot echte amusante grappen komt het niet één keer. Je voelt je tijdens deze film gedwongen voyeur wanneer je meekijkt met ruzies waar je echt ten koste van alles liever niet bij aanwezig zou willen zijn. De meest op de voorgrond staande emotie die het zien bij me losmaakte was plaatsvervangende schaamte, voor een stel wat er werkelijk alles aan doet om zichzelf volledig belachelijk te maken.

Met een karrevracht aan inlevingsvermogen in degene die deze film als komedie bestempelde heb ik me bedacht, dat voor stellen die zich in Jennifer en Vince herkennen deze film misschien een grappige spiegelfunctie zou kunnen dienen. Een karikatuur van dagelijkse stellen-ruzies, waarin ‘herkenning’ de voornaamste troef is die de lachers zou moeten plezieren. Maar mijn vermoeden is dat het grote publiek zich alleen maar doodgeneert bij het zien van deze film.

Conclusie van dit verhaal: maak ruzie met je partner, maak nog eens ruzie, gooi eens een bord tegen de muur en ga vervolgens deze film kijken om te kunnen relativeren. En voor al diegenen die ruziemaken niet echt als eerste hobby hebben: doe jezelf een plezier en ga naar Ice Age 2.