Mijn oude vader is overgebleven. Het was een kwestie van: wie overleeft wie? Beiden wilden ze de ander niet alleen achter laten en zo knokten ze zich afgelopen jaar door tegenslagen, ziektes, diverse operaties en valpartijen heen en kwamen er telkens weer bovenop met een geestelijke veerkracht die onvoorstelbaar was. Samen 170 jaar oud. Alle hulp van buitenaf werd afgehouden op enkele dingen na, waar ze het echt niet meer konden. Ze wilden de scepter over hun eigen leven niet uit handen geven. Samen, tot de dood hen zou scheiden. En nu is ze er niet meer. Hij leek de eerste dagen na haar dood achter haar aan te gaan. Hij vermagerde, werd met de dag zwakker en hij wilde niet meer. Hij had hulp nodig, kon niet alleen zijn. Sinds zijn val van de trap vorig jaar Kerst is hij slecht ter been en nu kon hij helemaal niet meer lopen.
Maar waar haal je die hulp zo snel vandaan in een bureaucratisch land als het onze? Hoe regel je dat allemaal als enige mantelzorger met een eigen gezin en nog overmand door verdriet en oververmoeid van de eerste week tot aan de begrafenis, waar je ook alles in je eentje moest regelen? Hoe houd je jezelf in zulke omstandigheden op de been?

“Sorry mevrouw, er zijn wachttijden, u zult het voorlopig zelf moeten oplossen met uw familie.”
“Nee, plaats in een verzorgingshuis is er voorlopig niet, maar hij staat boven aan de wachtlijst.”
Dat laatste was mijn eerste sprankje hoop op betere omstandigheden. We zijn intussen twee maanden verder en van die wachtlijst hebben we nooit meer iets gehoord.

Gelukkig had mijn vader al één keer per dag hulp van de thuiszorg, voor de persoonlijke verzorging. En met die kanjers van meiden viel te praten. Nee, ze hadden geen enkele beslissingsbevoegdheid, maar ze zagen direct, dat de situatie onhoudbaar was. En ze zijn voor ons door het vuur gegaan! Mantelzorg is gebaseerd op de familie om een hulpbehoevende heen, maar als er maar één familielid is die dat kan doen, werkt het systeem niet meer. Ik heb nu eenmaal geen broers en zusters en geen schoonfamilie of partner. Enkel twee studerende kinderen.

En ik heb helaas maar twee handen en kan maar op één plaats tegelijk zijn. Ik heb drie weken bij hem gewoond, geprobeerd hem op de been te houden en van hot naar her gevlogen. En intussen praten, nee, vechten met de instanties. IJzer met handen proberen te breken.
Totdat ik merkte, dat de mensen die de instanties vertegenwoordigen hun uiterste best deden, aangespoord door i.c. onze thuiszorgers. Maar ze staan met de rug tegen de muur. Allerlei regeltjes staan haaks op elkaar en de communicatie tussen de verschillende instanties die eraan te pas komen, zijn krakkemikkig tot godvergeten knudde op veel punten. Vooral omdat de regelgeving uit den Haag een ondoorzichtige, walgelijk stinkende brijberg is geworden.

Intussen zit mijn vader er, na twee maanden knokken, warmpjes bij in zijn eigen huisje. Dankzij die ene persoon, die uitzondering op de regeltjes wist te maken en, zoals ze zelf zei ‘illegaal’ het hulppakket buiten de bureaucratie om heeft uitgebreid en regeltjes met voeten durfde treden, omdat de situatie onhoudbaar was.

We kunnen weer ademhalen en eindelijk aan ons rouwproces werken. We kunnen eindelijk genieten van elkaar en wat leuke dingen doen samen.
Mijn vader, de kinderen en ik.
Hij knapt zienderogen op en wil weer verder.
“Ik doe het voor jou en de kinderen,” zei hij van de week. Het verdriet in zijn ogen is nog heftig aanwezig, maar er begint weer wat van zijn oude veerkracht zichtbaar te worden. Hij oefent zich suf en kan zelfs weer een beetje lopen!

Politiek den Haag, dank zij een paar krachtige mensen die jullie regeltjes aan de laars lappen, is mijn vader niet ten onder gegaan.
Als het aan jullie had gelegen, had die man moeten kreperen en was ik afgebrand.
Hartelijk dank voor wat jullie hebben aangericht in de hulpverlening en gezondheidszorg!

Zelf zeker nooit mantelzorger geweest?


14 reacties

Eddy Kielema · 3 december 2005 op 20:40

Het zoveelste bewijs dat het zo langzamerhand echt tijd wordt voor een andere regering. Uitstekende column, Ma3anne!

Li · 3 december 2005 op 23:24

Pffff. wat een verhaal dit. Het is toch godsgeklaagd. Ik ben bang dat het met nieuwe wet maatschappelijke ondersteuning allemaal nog veel ellendiger wordt. Als het nog ellendiger kan…Mantelzorg, het klinkt zo warm en beschermend. Maar de dragers ervan ervaren het langzamerhand als een knellend harnas.

[quote]“Ik doe het voor jou en de kinderen,” zei hij van de week.[/quote]
Alsof ik mijn moeder hoor. Zij voegt er nog aan toe: ‘maar de glans is van het leven af.

Li

WritersBlocq · 4 december 2005 op 00:20

Lieverd, wat een toestand allemaal. Jij kunt rouwen, eindelijk. Maar in Den Haag tonen ze nog geen enkel (be-)rouw om wat de gevolgen zijn van hun regeltjes. Triest, triester dan triest. Aan jouw manier van schrijven zie ik hoe diep je zit, en dat is heel diep. Sterkte, voor jou, je vader die ook opa is, en voor je kinderen, die hun opa zo moeten zien. Hopelijk wordt komende Kerst een ietwat onbezorgde, misschien wel zelfs lekker saai ;-). Dikke kus, Pauline.

[quote]Totdat ik merkte, dat de mensen die de instanties vertegenwoordigen hun uiterste best deden, aangespoord door i.c. onze thuiszorgers. Maar ze staan met de rug tegen de muur. Allerlei regeltjes staan haaks op elkaar en de communicatie tussen de verschillende instanties die eraan te pas komen, zijn krakkemikkig tot godvergeten knudde op veel punten. Vooral omdat de regelgeving uit den Haag een ondoorzichtige, walgelijk stinkende brijberg is geworden.[/quote]
Een vriendin van mij werkt bij Thuiszorg. Daar komt t.z.t. ook een column over, het is van de ratten gevreten wat zich daar afspeelt. 2 b continued dus. En nog een Paulinekus.

Ma3anne · 4 december 2005 op 00:33

Per 1 januari wordt het nog beroerder met de thuiszorg, hoorde ik. De verzorgers krijgen chips om de tijd bij te houden, en moeten beschikbaar zijn van 7 uur ’s ochtends tot 11 uur ’s avonds. Die beschikbaarheid is voor moeders met kinderen niet te doen. Waar haal je om 7 uur ’s ochtends oppas voor de kinderen vandaan? Gevolg? Veel vrouwen zullen vertrekken bij de thuiszorg en zo ontstaat er weer een groter tekort dan er nu al is.

@Pauline: die diepte valt inmiddels alweer mee hoor, maar dood- en doodmoe. En lief dat je niets zegt van de tikfout in de titel. 😉

Louise · 4 december 2005 op 08:30

Zo triest. Onder de noemer hulp en zorg, is het ondertussen een verlies-situatie op alle fronten; voor de zorgbehoevende, de mantelzorger(soms dus helemaal in je uppie), de verzorgers…

En de mensen achter de theorie blijven weer mooi buiten schot.
Gelukkig blijken de uitvoerders dan toch weer echte mensen te zijn.

Ik kreeg kippenvel van je stuk, maar gelukkig kun je nu weer een beetje ademhalen.
Sterkte!

KingArthur · 4 december 2005 op 11:01

Mooie column Ma3. Een heel verhaal krachtig samengevat. Een column in balans. Enerzijds de frustraties van alle onmogelijke instanties (om moedeloos van te worden) en anderzijds de hoop door mensen die hun nek durven uit te steken.

Een moedige vader heb je ook . Gelukkig verkeerd ieder nu in wat rustiger vaarwater. Ik hoop dat jullie nog lang van elkaar mogen genieten.

Bakema_NL · 4 december 2005 op 12:07

Mijn moeder heeft jaren bij de thuiszorg gewerkt, dus ik heb veel over die instantie gehoord……..niet te filmen wat daar allemaal gebeurt, regeltjes die worden opgesteld en zaken onmogelijk maken en ga maar door. Personeel irriteren kunnen ze ook als de beste, zinloze vergaderingen houden, verplichten tot cursussen van werknemers die al 20 jaar dat werk doen en zelf bijna de thuiszorg-gerechtigde leeftijd hebben bereikt.

Het is wel onzinnig om te zeggen dat het tijd is voor een andere regering. Vele regeringen zijn verantwoordelijk voor deze situatie, want dit is echt niet iets van de laatste paar jaar. En het gaat alleen maar erger worden met alle oudjes die er aan zitten te komen, geen thuiszorg die dat meer gaat redden allemaal, of ze nu willen of niet.

melady · 4 december 2005 op 12:13

Ja Ma3anne, je hebt helemaal gelijk. Recht uit je hart, stuur deze column naar Den Haag.

[quote]Allerlei regeltjes staan haaks op elkaar en de communicatie tussen de verschillende instanties die eraan te pas komen, zijn krakkemikkig tot godvergeten knudde op veel punten. Vooral omdat de regelgeving uit den Haag een ondoorzichtige, walgelijk stinkende brijberg is geworden.[/quote]

Goed te horen dat er nog mensen zijn die gewoon scheit hebben aan regeltjes en het onmogelijke voor mogelijk maken.
Goed geschreven en ik zeik niet over een letter meer of minder (MARTELZORG was ook wel passend) 😀

WritersBlocq · 4 december 2005 op 12:24

[quote]Goed geschreven en ik zeik niet over een letter meer of minder (MARTELZORG was ook wel passend)[/quote] GAMMA, dat zeg ik!

Trukie · 4 december 2005 op 13:24

Ook ik heb heel veel bewondering en dankbaarheid voor de medewerksters van de Thuiszorg en alle andere handen aan het bed.
Hoogervorst heeft zijn lot verbonden aan het slagen van dit plan.
Prima column Ma3anne.

momentje · 4 december 2005 op 18:54

Precies omschreven hoe, die achter een bureau verzonnen regeltjes, werken. In mijn werk heb ik er dagelijks mee te maken en regelmatig ben ik ook zo’n “illegale”. Het is toch godsgeklaagd dat iemand die echt niet lang meer te leven heeft een papiermolen in moet!! En weer maak ik me kwaad… 😡

Mup · 4 december 2005 op 22:49

Mantelzorgers worden niet betaald, niet omdat ze dat niet verdienen, maar omdat ze onbetaalbaar zijn,

Groet Mup.

Dees · 5 december 2005 op 08:43

Schrijnend en persoonlijk, mooi verhaal… Het komt me zo bekend voor, alleen dan bij mijn grootvader. En inderdaad, veel meiden van de thuiszorg zijn écht geweldig. Die verdienen wat mij betreft een lintje, evenals jouw regelbreker.

pepe · 5 december 2005 op 09:30

knap gedaan, het mantelzorgen en ook het schrijven erover.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder