De jongen

Ik observeer hem nu al enkele minuten. Hij staart net als ik, maar niet naar mij. Hij heeft zijn blik gevestigd op een boom. De boom beweegt sierlijk en de takken bewegen zich op het ritme van de wind. Het fascineert hem intens, het is leesbaar in zijn ogen en zichtbaar van verre. Ik blijf kijken. De jongen, van hooguit een jaar of tien, is volledig kaal. Het medelijden kruipt door mijn lichaam zonder dat ik iets van de situatie af weet.
Nog steeds kijkt hij naar de boom. De wind is stil gaan liggen en zo heeft ook de boom zijn ritme verloren. Toch blijft hij staren, staren naar de takken die langzaam tot rust komen. Enkele bladeren die de kracht van de wind niet aankonden dwarrelen naar beneden, ze vallen in een donkere plas. De donkere plas vormt het restant van een week regenbuien.
Met zijn linkerhand probeert hij een blaadje te vangen.
Ik bestudeer ondertussen nog steeds zijn lichaam. Zijn benen zo smal dat zijn knieën grote knokkels vormen. Zijn huid blauwgekleurd, alsof de koelte van de wind erin is getrokken.
Ondertussen is het hem gelukt om een blaadje te bemachtigen. Met beide handen houdt hij het blaadje stevig vast.
Dan wendt de jongen zijn blik af. Er komt een vrouw op hem aflopen. Op zijn gezicht verschijnt een glimlach. Ze hurkt zich naast hem en hij legt zijn hand open neer op haar blote knie. Terwijl ze met haar vingers zijn hand streelt probeert ze met haar andere hand iets uit een klein, zwart glimmend tasje te pakken.
Weer wendt de jongen zijn blik af van de vrouw naast hem. Dit keer komt er een man richting de vrouw en de jongen lopen. In zijn handen een glas met water. Hij hurkt zich naast de vrouw en zoent haar. Voorzichtig raakt de man het kale hoofdje van de jongen aan, waarna hij hem langzaam aait.
Uit het etuitje verschijnt een stripje. Terwijl de vrouw iets uit het stripje met ronde balletjes drukt geeft de man de jongen een zoen op zijn wang. Ik hoor hem iets mompelen, maar het is onverstaanbaar.
De vrouw legt een klein balletje uit de strip op de tong van de jongen die ondertussen zijn mond heeft geopend. De man houdt met zijn ene hand het nekje van de jongen vast om ondersteuning te bieden, met zijn andere hand houdt hij het glas voor zijn mondje met blauwe, schrale lippen.
De vrouw staat weer op en loopt terug naar waar ze vandaan kwam. Enkele secondes later baant ook de man zich achter haar aan.
De jongen blijft zitten en ketent zijn blik opnieuw vast aan de boom. Dan zie ik hem schrikken. Zijn kleine, ranke lichaampje lijkt zich even los te laten van de stoel. Het blad dat hij veilig in zijn handen had genomen dwarrelt langzaam richting de harde grond. Hij probeert het nog te redden maar
kan onvoldoende kracht opbrengen om het blaadje te beschermen. Langzaam ziet hij dat het blaadje zich naar de zwarte plas laat waaien. Hij kijkt toe hoe het water de kracht van de wind overneemt en het blaadje in zijn macht houdt. Hij blijft kijken, tot het blaadje onzichtbaar wordt.