In de onlangs uitgezonden documentaire ‘I’m going to tell you a secret’ over de ‘Re-invention tour’ van Madonna duikt hij op als rechterhand van de zangeres. Hij is sinds de ‘Drowned world tour’ in 2001 keyboardspeler in haar band en droeg een nummer aan voor haar album ‘American life’. Maar bij haar nieuwste cd, ‘Confessions on a dance floor’, heeft hij promotie gemaakt. Hij schreef en produceerde de meeste songs met een fantastisch dansalbum als resultaat. Zijn naam is Stuart Price, maar dat zal weinigen iets zeggen. [img align=left]http://www.nl.bol.com/intershoproot/MUSICCOVER/FC/5/5/3/6/3/553637.gif [/img]Eind jaren ’90 laat Price voor het eerst van zich horen met dj-sets en zijn eenmansband Les Rythmes Digitales. Popcritici nemen hem in het begin niet helemaal serieus, omdat hij het durft om muziek uit de jaren ’80 te recyclen. Op dat moment is elektronische muziek helemaal uit en maken gitaarbands de dienst uit. Als zijn tweede cd ‘Darkdancer’ in 1999 verschijnt (met daarop ‘Jacques your body’ dat nu in een [url=http://www.ster.nl/ster?nav=uspiLsHCjEtCeDnDCauD]auto-commercial[/url] gebruikt wordt), keert het tij en krijgt hij lovende kritieken. Zijn originele en frisse interpretaties van bijna vergeten synthesizermuziek (Human League, New Order) blijken aan te slaan. Door zijn [url=http://3voor12.vpro.nl/3voor12/groups/index.jsp?groups=62595 ]optreden[/url] in ‘Club Lek’ bij de VPRO raak ik ook onder de indruk van Jacques Lu Cont, zoals Price zich dan noemt. Met zijn knalrood geverfde haar en altijd lachende gezicht is hij, behalve om naar te luisteren, ook een genot om naar te kijken. Met een stokoud toetsenbord om zijn nek danst en springt hij als een jong veulen in de wei. Hij houdt zichtbaar zielsveel van de houterige synthesizerklanken uit de tijd dat hij nog als kleuter rondhuppelde.

Als Stuart in de media laat doorschemeren een cd te willen maken met zijn held, zanger Phil Oakey van Human League, gaat bij hem de telefoon. Hij herkent het nummer op het display niet en verwacht de stem van Phil aan de andere kant van de lijn. Groot is zijn verbazing als de beller een vrouw blijkt te zien en zich voorstelt als Madonna. Zij wil hem inhuren als toetsenist op haar komende tour. Hij is nog bezig met het maken van een album voor Zoot Woman en wil ook met die band op tournee, maar als Madonna iets wil, dan gebeurt het ook. Een paar maanden later reist hij als haar muzikale steun en toeverlaat de wereld rond.

Na het politiek getinte ‘American life’ dat de Amerikanen massaal links laten liggen, lijkt de carrière van Madonna bergafwaarts te gaan. Samen met Price probeert ze uit het dal te komen door een dansvloerplaat te maken met muziek die geïnspireerd is op de disco uit de jaren ’70 en ’80. Muziekkenners zullen, naast ‘Gimme gimme gimme’ van Abba, snippers van onder andere Giorgio Moroder (‘I feel love’ in ‘Future lovers’) en The Jacksons (‘Can you feel it?’ in ‘Sorry’) herkennen. Merkwaardigerwijs wordt alleen Abba als sample in het boekje genoemd. Ook schijnt Price ‘Music sounds better with you’ van Stardust in ‘Get together’ te gebruiken, maar die sample heb ik nog niet kunnen ontdekken. Dat komt waarschijnlijk ook omdat Stardust ‘Fate’ van Chaka Khan heeft gebruikt en dus ook niet zo heel erg origineel was. Maar waar Stuart de mosterd vandaan haalt, doet er niet toe. Zijn werkwijze is vergelijkbaar met die van filmmaker Quentin Tarantino. Hij kopieert en plakt scènes uit andere films in een totaal andere context, waardoor iets geheel nieuws ontstaat.

Voorzichtigheid is wel geboden, want een bejaarde Belgische rechter heeft Madonna in november veroordeeld voor plagiaat. Zij zou de eerste vier maten van haar megahit ‘Frozen’ gestolen hebben uit ‘Ma vie fout le camp’ van de onbekende Belgische componist Salvatore Acquaviva. Hij zegt dat Madonna eind jaren ‘70, toen ze optrad als danseres bij Patrick Hernandez (‘Born to be alive’), in België is geweest en daar het nummer heeft leren kennen. De rechters in België krijgen het nog druk als ze ‘Confessions on a dance floor’ gaan beluisteren.

[img]http://www.madonnalicious.com/images/extra/2005/live8_ricky_meeting_news.jpg[/img]
[i](Stuart Price staat letterlijk en figuurlijk achter Madonna, die in gesprek is met komiek Ricky Gervais op Live 8)[/i]


11 reacties

WritersBlocq · 18 december 2005 op 11:19

Hoi Eddy,
Het doet me een beetje denken aan Alliance Ethnik, Simple & Funky uit ’95. Wel leuk, ik hebb net de cd afgestoft en die ga ik zo draaien, ben benieuwd wat ik ervan vind na iets van 10!!! jaar. En je weet, Madonna kon mij niet bekoren, kan mij niet bekoren en zal mij nooit kunnen bekoren. Dat geldt ook voor U2, The Jacksons, dat ene witte negertje in het bijzonder. Maar jouw schrijfstijl loodst mij er probleemloos doorheen 🙂
Wordt Shaka Zulu een keer door jou getyp(eerd)t?
Groetje, Pauline.

Eddy Kielema · 18 december 2005 op 12:07

Ha Pauline,

Alliance Ethnik ken ik. Dat is leuke muziek! Hadden ze geen hitje met ‘respect’? In die tijd werkte ik nog als muziekredacteur voor een (lokaal) radiostation en probeerde ik dat nummer steeds op de playlist te zetten. Op een gegeven moment draaide zo’n beetje elke deejay het nummer, maar echt een grote hit is het buiten Groningen helaas niet geworden… 😉
Mijn volgende column gaat trouwens niet over Shaka Zulu maar over een iets minder mythische figuur (die overigens niets met muziek te maken heeft).

Troy · 18 december 2005 op 14:09

Beter goed gejat dan slecht bedacht. Toch valt het nieuwe Madonna album me een beetje tegen. Ik vond American life stukken beter, maar ik geloof dat ik een van de weinige mensen ben die dat album kan waarderen. Moet wel zeggen dat American life pas viel nadat ik het na een jaar weer eens uit de kast had gehaald. Misschien is dat bij Confessions hetzelfde. Even een jaartje laten liggen dus:-) Goede column weer.

Eddy Kielema · 18 december 2005 op 16:33

Ik geloof dat ik wel begrijp wat je bedoelt, Troy. De nummers lopen in hetzelfde tempo in elkaar over, zonder dat er echte uitschieters opstaan (m.u.v. Forbidden Love en Hung Up). Een beetje als die ouwe elpees van Donna Summer. Die waren ook bij uitstek geschikt om op te dansen in plaats van om naar te luisteren.

WritersBlocq · 18 december 2005 op 16:37

[quote]Hadden ze geen hitje met ‘respect’?[/quote] Juste!
[quote]Op een gegeven moment draaide zo’n beetje elke deejay het nummer, maar echt een grote hit is het buiten Groningen helaas niet geworden… [/quote]
In de regio Den Haag wel, door de aerobic juf! Helaas is het minder geschikt voor de bejaardengym die ik nu poog te volgen 😡 😀

Eddy Kielema · 18 december 2005 op 16:50

[quote]Helaas is het minder geschikt voor de bejaardengym die ik nu poog te volgen[/quote]
Het voordeel daarvan is dat je iig de jongste bent! 😉
Ik heb tot een kleine 10 jaar na mijn afstuderen bij een studentenbadmintonvereniging gespeeld en op een gegeven moment begon het wel een beetje vervelend te worden dat ik steeds de oudste was…
Vorig jaar ben ik maar overgestapt naar een andere vereniging, maar dat is nog geen bejaardenclub, ook al lijkt het er soms wel een beetje op qua niveau …

wendy77 · 19 december 2005 op 11:27

Jij moet persoonlijke PR-man van Madonna worden joh, hihi. Ik word in ieder geval steeds nieuwsgieriger naar haar nieuwe album. Haar nieuwe nummer Sorry vind ik trouwens ook weer super.

Eddy Kielema · 19 december 2005 op 13:21

‘Sorry’ is ook goed, maar zeker niet het beste nummer van het album, althans dat vind ik. Grappig is dat ze ook nog een paar woorden Nederlands spreekt in ‘Sorry’: ‘ik ben droevig’ (maar dan héél anders uitgesproken…)

Mosje · 19 december 2005 op 20:32

Madonna. Heeeeel lang geleden vond mijn jongste nichtje haar leuk. Maar nou praat ik van voor de oorlog hoor.
😛

Mup · 20 december 2005 op 12:43

Eddy, zelfs een column over Madonna maak je leesbaar, complimenten 😉

Groet Mup.

heupie · 20 december 2005 op 22:51

Wie niet jat mag de eerste steen gooien. Wèl erg veel feiten voor een collumn.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder