De Lege Regenjas

De nacht werd gewassen en ik sta in een bushokje van een provinciaal vervoerder die de aanbesteding 2 jaar geleden had gewonnen. Het glas, nu eens niet aan diggelen geslagen, beklad met verf. Een rood hart met de hard geworden druipers, met een witte pijl er doorheen. “Ans en Teet’, geen achternamen, die moeten wel iets met elkaar hebben of hebben gehad.

De Tomos dat ik ooit bezat komt direct in mijn geheugen naar boven, achterop mijn vriendin. We waren beiden 17 jaar en hevig verliefd. Het mooiste meisje van de school als ik de schoolfoto’s weer eens uit de dozen tevoorschijn haal. Times Flies.

Aan de overkant van de weg staan 3 huizen, ieder met een tuin rondom, een schuur en een auto zo dicht mogelijk bij de voordeur, diepe voortuinen en de postbus, alleen gescheiden door een voet en fietspad, bijna aan de weg. Wat ik zie kan ik zo zien in een ander deel van ons land, kortom saai en slaapverwekkend en saai. Het zijn van die huizen die rijp voor de sloop zullen worden vervangen door moderne huizen, maar toen waren deze huizen modern.

Het bankje met zitruimte voor 3 personen naar gelang de omvang van de plaatsnemers dit toelaat. Zo stond ik een paar weken geleden ook weer te wachten in een andere bushokje en zag achter mij dat het bankje daar bezet werd door slechts 1 persoon omdat er geen ruimte meer was voor een ander, maar dat was toen.

De regen kletterde op het dak en ik moest me wat dieper in dit bushokje terugtrekken om niet ook gewassen te worden. Nog 12 minuten en dan zou de lijnbus hier moeten stoppen. Om dat stoppen op dit tijdstip in de nacht zeker te stellen zwaaide ik meestal even met beide gestrekte armen naar de chauffeur. Ik heb de verhalen gehoord van mede reizigers op een laat tijdstip. Over bus bestuurders die wel keken naar de wachtenden maar gewoon doorreden. ‘Schandalig, wat een eikel maar ik ga bellen en ze zullen het weten, dit is nu de 5e keer dat mij dit overkomt‘

Het wassen van de nacht en dit bushok ging minder gepaard met hard geluid Het leek wel op een wasprogramma dat aan het eind komt en er gecentrifugeerd moet worden.
Een onaangenaam gevoel bekroop mij. Het gevoel dat ik werd bekeken. Een dier, een mens of wat anders. Ik draaide langzaam mijn hoofd naar rechts en zag de schim van een lange regenjas. Zo’n trenchcoat maar dan zonder gesp. De jas stond open en de panden wapperde mee met de wind. Droom ik?
Een lege regenjas hier in een bushok aan een provinciale weg? Ik keek weer. Niets, geen regenjas.

De buschauffeur liet de ruitenwissers even sneller gaan, keek naar links over zijn schouder en reed door, hoe ik ook zwaaide.