In hoeverre wordt ons denken beïnvloed door anderen? Zijn de mensen om ons heen dé spiegel waarin wij ons opmaken? Uiterlijk maakt deel uit van een idealisme, elk idealisme. Wanneer wij ons richten op ons uiterlijk, richten we ook op ons innerlijk. Innerlijk en uiterlijk zijn met elkaar verbonden als het kaft van een boek en de inhoud er van. Het is plausibel te zeggen dat ze niet zonder elkaar kunnen en elke beslissing voor beide geldt. Men stelt het innerlijk vaak het meest op prijs, maar beseft niet dat het innerlijk slechts een verlengstuk is van het uiterlijk. Vaak genoeg is aan een uiterlijk aantoonbaar hoe diegene is qua karakter. Een grimmig uiterlijk is de vertolking van een chagrijnig innerlijk. De begeerte om een vorm, is ook de impliciete begeerte naar de inhoud van deze vorm. De vorm creëert de inhoud. Niet dat ik ons lichaam met een koekjesvorm wil vergelijken, maar de koekjes worden bepaald door de vorm, wat de ingrediënten ook mogen zijn.
Het verlangen naar de perfecte vorm is onontkoombaar en tegelijkertijd ook onmogelijk. Perfectie is een onmenselijk streven, want wij zijn nimmer ooggetuige geweest van perfectie. Het uiterlijk is te veranderen, maar de schijn van het innerlijke zegepraalt op ieders lichaam. Een depressieve man kan zich schminken als clown, maar toch zegepraalt zijn depressiviteit, het zou ongeloofwaardig worden. De act zou mislukken.
Het etaleren van emoties is onvermijdelijk, hoe erg je ook tegenstribbelt. Het is een oneerlijke strijd, de emotie is heer en meester. Het uiterlijk zegt meer over je innerlijk dan je voor mogelijk houdt, en dit maakt ons vrij voorspelbaar. De voorspelbaarheid van de mens is een zekerheid waaraan ieder zich moet vastklampen, zelfs de beste acteur zou zijn eigen emoties niet kunnen laten verdwijnen of verbergen, hoe goed hij ook is. Een schijnbaar andere emotie vertolken is gedoemd tot mislukken. Wanneer het leven onvoorspelbaar wordt, haken veel mensen af. Niet de ziekte is de grootste doodsoorzaak, maar de onvoorspelbaarheid. Originaliteit is als een massavernietigingswapen, een wapen met als kogel de onvoorspelbaarheid. Daarom zal ik er altijd voor vechten om clichématig te zijn, op een manier dat er zich geen verassingen zullen manifesteren. Lang leve de burgerlijkheid.
9 reacties
vanlidt · 30 januari 2009 op 20:05
Je slotconclusie is verrassend. Verder vind ik je column een opsomming van zekerheden. Misschien draagt het denken meer vrucht wanneer je denkt in vragen: antwoorden sluiten deuren en luiken; vragen openen ze. Begrijp je wat ik bedoel?
maurick · 30 januari 2009 op 20:50
Ik begrijp wat je bedoelt, maar ik vond het op deze manier het beste uit de verf komen. De twee vragen in de inleiding waren naar mijn mening genoeg om er een verhaal mee te bouwen.
Maar aan de andere kant heb je wel een punt. Het zou misschien wat meer evenwicht in dit stukje brengen.
Overigens kunnen antwoorden ook tot discussies leiden, net zo goed als vragen dat kunnen. Antwoorden sluiten dan niet de deuren en luiken, maar openen ze juist. Maar ik begrijp wat je bedoelt.
Bedankt voor je reactie.
arta · 31 januari 2009 op 09:20
[quote] maar beseft niet dat het innerlijk slechts een verlengstuk is van het uiterlijk. [/quote]
Wat mij betreft is het uiterlijk een verlengstuk van het innerlijk. Een kleine nuance? Nee, een enorm verschil.
Probeer eens om je stukken smeuïger te maken, door bijv. wat dialoog erin te verwerken, die jouw punt extra bevestigen. Of voorbeelden die datzelfde doel hebben. Dit is wat mij betreft nog een ‘platte tekst’, die wel wat heuveltjes kan gebruiken…
Dees · 31 januari 2009 op 13:04
Maurick, de analyst. Wat ik er leuk aan vind is het zoekende. Wat ik er minder aan vind is dat je jezelf schijnbaar overal buiten houdt, waar het eigenlijk toch over jou gaat, blijkens je laatste zinnen. Show, don’t tell 😉
maurick · 31 januari 2009 op 13:22
Oké, ik snap wat je bedoelt.
Je hebt gelijk, maar eigenlijk heb ik expres mezelf pas terug laten komen in de laatste paar zinnen. Het draait in de eerste plaats niet om mezelf, maar om het geheel.
De volgende wordt anders.
pally · 31 januari 2009 op 14:28
Gebruik eens de ik-vorm, Maurick, raad ik je aan.
De lezers van CX bijten niet en zullen het alleen maar waarderen.
Ik waardeer je poging om dieper te graven. Maar soms verlang ik stiekem naar een eenvoudiger onderwerp van jouw hand. Ook daarin kun je soms dieper gaan. Het is maar een idee…
groet van Pally
maurick · 31 januari 2009 op 17:05
De volgende, die ik reeds heb ingezonden, zal anders en eenvoudiger zijn. Een ironisch autobiografisch verhaalstukje.
Mosje · 31 januari 2009 op 19:10
maurick, schrijf eens over iets kleins, iets heel kleins. Het stofje dat op de rand van je bureau ligt bijvoorbeeld. Het hele leven verklaren in een stukje van een paar honderd woorden, dat kan eenvoudigweg niet.
Mien · 2 februari 2009 op 09:27
Eens met Pally en Mosje:
Meer ‘ik’ en meer naar jezelf toehalen.
Op jezelf betrekken. Jezelf erin toelaten.
En dan even kijken wat het met jezelf doet.
Door het klein te houden gaat een wereld voor je open.
Mien