De moeite waard

Sinds wanneer zijn we zo synisch geworden?
“Reflect before we walk into what we already know won’t be so easy” hoorde ik ineens in een liedje wat ik al jaren luister, net nu ik in zo’n situatie zit.
“Why should I take your hand when you can’t promise happy endings?” en “And once again we’re further away from what we never had” kwam ook nog voorbij, toepasselijk hoor, bedankt. Maar wat ik dus wil zeggen is dit: Het all around the world een probleem dat we bang zijn om gekwetst te worden. Voordat het echt “aan” is spoken de gedachtes al door mijn hoofd en denk ik zal ik dit anders tegen hem zeggen: Weet je wat? We gaan onszelf dit gewoon niet aan doen, ik ga mezelf dit niet wéér aan doen want het zal eindigen en het zal pijn doen.
Door deze houding raken volgens mij de mooiste liefdes verloren want er worden perfectly good relationships weggegooid omdat we bang zijn dat het weer mis zal gaan, en ja perfectly good bestaat, daarmee bedoel ik niet dat je nooit ruzie hebt en dat het elke dag een feest is, maar daarmee bedoel ik dat de liefde goed zit en dat je elkaar gelukkig maakt en juíst als het zo’n hele diepe en echte liefde is zijn we extra bang en zullen we het eerder kapot maken om “de pijn voor te zijn”.

Is dit niet een beetje de omgekeerde wereld?
Mijn antwoord hierop zou ja moeten zijn en als ik heel diep nadenk ben ik het daar toch ook wel mee eens, ook al neig ik in eerste instantie naar nee.
We gaan met de liefde om zoals we met geld omgaan, vooral geen risico’s nemen want straks ben je blut en heb je dus helemaal niks meer.
Maar wat nou als je die ene keer dat je wel een risico durft te nemen en je dus met een bonzend hart en zwetende handen al je zuurverdiende geld inzet je vervolgens de hoofdprijs wint?
Ik bedoel maar…..

En wat relaties betreft..
Ik weet niet wie jullie heeft ingefluisterd dat een relatie een perfecte bonus kan zijn bovenop je toch al zo geweldige vrijgezellen leventje. Een gratis extraatje waar je niks voor hoeft te doen.
Iets wat plotseling al fluitend en zingend je leventje binnendanst.
Niet dus! Het is toch een soort baan, maar ook een soort sport of hobby.
Je moet ervoor werken, maar als je naar je saldo kijkt glimlach je, je moet ervoor werken, maar als je op de weegschaal staat glimlach je, je moet er even de tijd voor nemen en maken, maar daarna voel je je geweldig.

Als het eindresultaat: de lach op je gezicht, het warme gevoel als je bij hem bent, het veilige gevoel als hij je vasthoudt, het gevoel dat je hem mist, het gevoel dat ook al is hij even niet bij je hij toch wel van je houdt, het gevoel dat hij je innig kust (etc.), het vrolijke gevoel als je over straat loopt en aan hem denkt, het gevoel dat je gelukkig bent en leeft is, dan is het de moeite waard.