De ‘nachtbus’, (taxi-verhalen deel 4)

Naast alle taxi-horrorverhalen van de laatste dagen zijn er natuurlijk ook dingen gebeurd die erg leuk waren. Zo heb ik een keer een reportage geschreven over een groot taxi-bedrijf. Het viel me op dat ze in een rap tempo een groot aantal van de kleinere bedrijven in de regio aan het opkopen waren, en bedacht me van tevoren dat dat misschien helemaal niet leuk was voor iedereen die voor het bedrijf kwam te werken. In de weken voorafgaand aan het interview met een van hun directeuren heb ik in de taxi’s waar ik mee moest uitgebreid verschillende chauffeurs zitten uithoren, wat voor mij natuurlijk erg leuk was om te doen. Het bleek overigens dat de chauffeurs juist blij waren met de ontwikkelingen omdat het bedrijf in eerste instantie van alle overgenomen bedrijven de meest gunstige personeelsvoorwaarden meeïmporteerde. Die golden vervolgens voor iedere werknemer van het bedrijf. Later zou dan bekeken worden waar dat eventueel aangepast zou moeten worden. Geen wonder dat ik geen onvertogen woord hoorde. De directeur was bovendien een reuze-aardige vent.

Leuk om te horen was ook hoe enkele chauffeurs vertelden dat in hun bedrijf het programma Taxi aan het werk geweest was, en de verhalen daaromheen. Met een auto van hun bedrijf was Maarten Spanjer op pad geweest.

Een van de meest komische ervaringen, die ik bovendien meerdere keren heb meegemaakt was een treintaxichauffeur die voor hetzelfde bedrijf ook op een minibusje reed, dat destijds voor het taxibedrijf een van busbedrijf Connexion overgenomen lijndienst uitvoerde. ’s Avonds laat was hij na de laatste busrit eigenlijk klaar met zijn werk, maar omdat het in het weekend vaak ongelooflijk druk was met overwegend erg jong uitgaanspubliek, was hij niet te beroerd om vervolgens nog enkele keren met een bus als het ware tot aan het dakluik volgepropt met mensen de wijde omgeving te doorkruisen. De man zag er met zijn slechtgeknipte halflange haar niet uit, maar had een niet na te vertellen droog soort van humor, die hij in een dik aangezet Veluws dialect aan iedereen die instapte presenteerde. Meestal stapten degenen boven de twintig als eerste in, zodat zij nog een zitplaats hadden. Hij maakte van het instappen, en van de beslissing of de passagiers nog mee mochten vaak een heel spel, waarbij de busdeuren regelmatig op onverklaarbare wijze dichtsloegen. Ook al vanwege het alcoholgehalte van de passagiers maar vooral vanwege deze man was de stemming werkelijk opperbest. Voor de meeste inzittenden, inclusief mijzelf, een fantastische afsluiting van een avondje uit! (copyright: John Piek)