De natuur in de overgang

Een koude windvlaag geeft me een duwtje in mijn rug wanneer ik om zeven minuten over half acht binnen strompel. De aangename warmte die er hangt zorgt ervoor dat mijn neus meteen onbedaarlijk begint te lopen. Figuurlijk dan. Onderweg naar mijn bureau graai ik een stapel servetjes uit de kantine mee en al snuitend druk ik mijn pc aan. Ik open mijn mailbox en zie een aanvraag voor subsidie voor het bloemencorso 2010. Ik kijk naar de regen die inmiddels met bakken uit de hemel valt en onwillekeurig ril ik even. Bloemencorso. Ik neem mijn warme mok koffie tussen mijn koude handen en denk aan de tijd die voor mij ligt.

De natuur neemt met een kleurige schreeuw afstand van haar weelderige vergankelijkheid. De lange dagen met een steeds korter wordend daglicht dwingen ons naar binnen te keren en nodigen uit tot bezinning. En volgens mijn dochtertje, die pas twee lentes jong is, groeien er nu tampons in het bos.

Een luid gezoem verdrijft mijn dagdroom en de camera verraadt mijn collega die voor de deur staat. Even later zit ze met een sip gezicht tegenover me. Verwilderd haar, mascara tot op haar kin. Ze komt zojuist van de huisarts. En ja, het is precies wat ze gevreesd had. Twee waterige ogen kijken me aan en met overslaande stem brengt ze me op de hoogte van het feit dat ze in de overgang is. Oud is ze nu, officieel oud, of ik dat wel begrijp? En ze begint onbedaarlijk te huilen. Ik sla een arm om haar heen. Koortsachtig zoek ik naar de juiste woorden, terwijl zich in mijn hoofd een wervelwind aan gedachten losmaakt. “Mien, je bent toch niet oud, 50 dan begint het oud te klinken”, probeer ik. Met een lange uithaal brengt ze uit dat ze twee-en vijhijftihig is. Ai. Ik bijt op mijn tong. “Maar het is toch juist een heel mooi, natuurlijk proces dat bij het vrouw-zijn hoort?” Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt ze me aan. Of ik haaruitval, winderigheid en hevig transpireren een mooi en natuurlijk proces vind? Of vrouwelijk?

Ze staat op en gaat richting toilet. Enigszins in verlegenheid gebracht door mijn eigen lompheid kijk ik even beduusd voor me uit. Dan open ik mijn tas en pak er een appel en een aardappelschilmesje uit, een ochtendritueel dat ik van mijn oma overgenomen heb. Behoedzaam begin ik de verboden vrucht te schillen. De woorden van Mien gaan door mijn gedachten. Haaruitval, winderigheid en hevig transpireren. Een stevige wind fluit om het gebouw. Ik kijk op van mijn werk en zie hoe de wind haar spel speelt en grote hoeveelheden bladeren van de bomen rukt. Ook de regenval gaat onverminderd door en vormt grote plassen op de parkeerplaats. Dan breekt op mijn gezicht de zon door. Ik begin te lachen en kijk in het verbaasde gezicht van Mien, die zich op het toilet enigszins hervonden heeft.

“Mien”, breng ik hinnikend uit, “jij hebt geen last van de overgang, je lichaam zit gewoon in een najaarsdepressie”. Één lange seconde blijft het stil, maar dan begint ook Mien te grinniken. Ik reik haar een stuk van mijn appel aan en begin tevreden aan het beantwoorden van de mail.