De onschatbare

Zondagmiddag, 17 april 2011, rond half 3. Ik had met vrienden en onbekenden aandachtig en soms krom van het lachen naar een lezing over het eeuwigdurende vraagstuk van de verschillen en overeenkomsten tussen mannen en vrouwen geluisterd, toen de pauze uitbrak en daar mijn levenswandelmaatje stond. Had ze een uurtje vrij genomen of had ze ook pauze? Haar opgetogen ‘we zijn grootouders!’ of woorden van dezelfde euforische inhoud kwamen een fractie van een seconde niet binnen. Toen ze tot me doordrongen, sprong ik minimaal 99,82 cm in de lucht, bulderde ‘ik ben opa’, omhelsde innig mijn vrouw en kuste de aanwezige bevriende vrouwen (zij begonnen, ik zweer het!) We waren allebei hoteldebotel.

Hij kreeg meteen zijn eigen bontje||haiku:

we hebben gewacht
ons van alles voorgesteld
nu stelt hij zich voor

‘s-Avonds togen vier kersverse grootouders naar het Utrechtse om het manneke te aanschouwen, de ouders te feliciteren en te knuffelen, het kindje te knuffelen en vast te houden, van champagne te genieten, beschuit met muisjes te eten, foto’s te schieten, te lachen, te huilen van geluk… Een mallemolen van emoties. Ongelooflijk, hoe een hummeltje van 51 cm je leven kan veranderen zonder dat het daar weet van heeft.

Ons leven heeft een dimensie erbij gekregen. Dankzij het internet regende het felicitaties, tot uit Frankrijk en Zuid-Afrika toe. Zoon is in het Afrikaans seun en dat rijmt op de naam van de nieuwe wereldburger: Teun. Die betekent ‘de onschatbare’.

Als hij groot is, zal de wereld er heel anders uitzien. Voorlopig mag onze geluksbrenger zorgeloos genieten van alle aandacht, en slapen, drinken, poepen, plassen, zoveel en zo vaak als hij, zonder dat hij het weet, wil – en zo het ritme voor de dag en de nacht bepalen voor papa en mama. En een beetje voor zijn oma’s en opa’s.
Lieve Teun, van harte welkom in de wereld!