Vanmorgen was ik nog op de camping. Ik was net wakker en had de slaapsporen nog op mijn gezicht (lees: vouwen en wallen van het niet zo goed slapen op het dunne matrasje van de vouwwagen).

Toen zag ik haar. Een klein peutertje; een meisje van zo’n veertien maanden.
Dikke bolle toet en een dik bol kontje van de overvolle luier. Echt lopen kon ze nog niet; ze was eerder nog in het stadium van waggelen.
Mijn eigen kinderen zijn (gelukkig) al heel wat ouder, maar dit kleine hummeltje trok mijn onverdeelde aandacht. Ik bleef staan en keek geboeid toe.

Het peutertje was volop bezig met een nieuwe ontdekking in haar nog zo prille leventje; ze was duidelijk al wel gewend aan een stenen ondervloer, doch een rubberen mat met grote ronden gaten was overduidelijk nieuw voor haar.
Voorzichtig tilde ze haar ene voet op. Het was alsof ze zichzelf moed inpraatte, zo van: ‘ik ken dit niet, maar iedereen gaat hier overheen, dus ik kan het ook.’
Dapper wilde ze de betreffende voet neerzetten, maar vlak voordat de voet de grond kon raken, bedacht ze zich. Schichtig trok ze haar voetje terug en plantte hem weer op de stenen ondergrond. Even bleef ze staan kijken naar de grond, keek weer voor zich uit en ondernam tenslotte een volgende poging. De andere voet ditmaal.

Het tafereel herhaalde zich zo enkele malen. Inmiddels was mijn blik op een vrouw gevallen die op een afstandje net zo geboeid als ik stond te kijken; het was de moeder van dit kleine hummeltje. Nu waren er twee volwassenen getuige van deze nieuwe ontdekking van dit kleine peutertje.
Waarschijnlijk gesterkt door de aanwezigheid van haar moeder stapte ze uiteindelijk – alsof het de normaalste zaak van de wereld was – deze virtuele drempel over.

Ik vond het prachtig en ik heb genoten van dit tafereel. Lopen. Wij staan er niet eens meer bij stil. Maar door het schouwspel waarvan ik vanmorgen zo genoten heb, besef ik me weer dat het leven vol ontdekkingen zit. Kleine en grote ontdekkingen. Kleine en grote drempels.

Bedankt klein meisje! Ik weet weer even waar het om draait.


irma1969

Veelzijdig, ik wil niet in een hokje geplaatst worden. Turkije-gek, ben bezig de taal te leren en geloof me, dat is moeilijk. Gek op schrijven. Dat is begonnen in 2011, toen ik met mijn autobiografie (Ontheemd - Irma Puschnigg) ben begonnen. In 2012 is dit boek uitgekomen. Schrijf gedichten, korte verhalen en columns, heb mijn eigen blog. Grote wens: schrijven van een reisblog.

2 reacties

Libelle · 4 augustus 2013 op 19:32

Wat een leuk en vertederend verhaal. Grote klasse in al zijn kleinheid. En zo terecht in begrijpelijke taal, de enige taal die een emotie zuiver kan enten.

Ferrara · 5 augustus 2013 op 11:46

Mooi beschreven kleine, maar voor de peuter grote gebeurtenis.
Moest meteen denken aan mijn kleinzoon, toen 3 jaar, die zijn eigen schaduw ontdekte en het op een rennen zette om die figuur in te halen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder