De parkietengriet

Vroeger toen mijn zusje en ik nog klein jong en onbedorven waren hadden we geen huisdieren. Tot dat op een dag een kanariepietje ons huis in vloog. Het beestje werd fantasieloos Pietje genoemd. Na enig drammen, iets waar mijn zusje erg goed in was en nog is, mochten we het beestje houden. Er kwam een kooi een badje speciaal zand en het beestje was een blijvertje. We hebben er jaren plezier van gehad. Het is ons enige vogeltje gebleven want daarna kwam een reeks katachtige en hamsters. Die hamsters deden het nooit zo goed bij ons. Na een half jaartje deden ze niets meer en gooide mijn moeder terwijl ik jankte de lijkjes bij het vuil. Pas veel later kwam ik er achter dat die hamsters helemaal niet dood waren want ze deden een winterslaapje. Ik lig nog wel eens wakker van zoveel onrecht aan die arme beestjes.
Toen wij het huis uit gingen was het bij mijn ouders uit met de huisdieren.
Tot deze zomer. U moet weten dat mijn moeder in een bejaardenpakhuis haar residentie heeft. Ik ging gezellig bij haar op visite en wat schetste mijn verbazing? In de achterkamer stond een kooi met een parkiet. Ik zeg: “Joh ma wat leuk heb je een vogeltje”. “Nee jongen” zei mijn moeder als een echte kenner, “Dat is geen vogeltje maar een parkiet en die heb ik te logeren”. “Wat leuk”. Zei ik. Helaas kon het beestje nog niet praten en door tussenkomst van mijn moeder kan hij dat nog niet want ik mocht hem niet leren schelden. “Hoe heet ie” vroeg ik mijn moeder. Strijdlustig zei ze “Tjirpje want als hij iets aan geluidjes voortbrengt zegt hij Tjirp”. Ik vond het wel knap dat zo’n klein vogeltje zo’n moeilijke naam goed kon uitspreken.
“Zeg, vind je ook niet dat hij een te stompe snavel heeft voor een parkiet?” vroeg mijn moeder. “Nee ma het is toch geen Specht? Die doen trouwens geen Tjirp maar eheheu eheheu
e-e-e-e-e-e-e-e-e-e en ik gaf mijn beste Woody Wood Pecker imitatie ten beste. Ik moest toegeven dat het is een leuk parkietje was. “Ma neem ook een vogeltje voor je zelf.” “Nee jongen zo’n beestje maakt rommel, ik doe alleen aan logerende vogeltjes, dat is ook leuk. Je hebt ze af en toe eens en dan geef je ze weer terug. Ik moet zeggen als je bij mijn moeder logeert dan legt ze je in de watten. Ik kan het weten want ik heb jaren bij haar in de kost gelegen. U begrijpt zoiets spreekt zich rond in een bejaardenhuis. Het valt tenslotte niet mee om altijd maar weer een goed onderkomen te zoeken voor een vogeltje als je een paar dagen de hort op gaat. Gisteren was ik weer bij mijn moeder. Ik dacht gezellig even op visite te gaan. Maar ze had niet zoveel tijd voor me. Ze moest voor de loge’s zorgen. In de achterkamer stonden 27 kooien met kanarie pietjes, parkieten dwergpapegaaien, die worden volgens mij net als mijn moeder 100 jaar en nog wat ander vogel grut.
Ik zeg:”Ma ben je dol geworden? Wat moet je met al die beesten?” Nou dat zit zo, ik heb steeds meer loge’s gekregen omdat ze weten dat die beestjes het goed bij mij hebben. Het probleem zit hem hierin ze komen die beestjes niet meer ophalen en nu zit ik er mee wil jij er niet een stuk of twintig?”
“Nee ma bedankt voor het aanbod. Ik heb het druk.” Ik vluchtte de woning uit en dacht twintig parkieten…..Kijk daar word ik nou effe niet goed van.